Rozdział 28: Pozwól sobie wreszcie mu wybaczyć.

Muzyka do tekstu.

Dopalałam ostatniego papierosa, który został mi w paczce, w skupieniu i ciszy przypatrując się Izzy’emu, który płynnie przesuwał palcami po gryfie swojej gitary. Siedzieliśmy tak we dwoje w salonie już chyba od jakiejś godziny, prawie w ogóle się do siebie nie odzywając, ale wydawało mi się, że ani mi, ani jemu specjalnie to nie przeszkadzało.

Duff ewakuował się z domu już dawno temu i, z tego, co wiedziałam, poszedł chyba do tej swojej Mary. Steven pewnie też zniknął u jakichś lasek, bo nie podejrzewałam, żeby ze swoją znikomą ilością pieniędzy zawędrował do Rainbow. Axl i Slash natomiast udali się dzisiaj do studia nagraniowego, żeby ostatecznie zmiksować wszystkie utwory na debiutancką płytę Gunsów. Stradlin stwierdził, że raczej nie będzie im tam potrzebny, a jako że najwyraźniej nie miał żadnych innych planów na dzisiejszy dzień, po prostu gnił tu razem ze mną i jak zwykle w spokoju grał sobie na gitarze.

- Naucz mnie grać jakiejś waszej piosenki – powiedziałam w pewnym momencie na wpół nieobecnym tonem, niezmiennie wpatrując się w ten sam punkt.

Izzy wówczas nagle przerwał grę w ten swój irytujący sposób, jakby wypowiedzi wszystkich spoza jego wewnętrznego, kontemplacyjnego świata zawsze niezwykle go żenowały. Po kilku sekundach łaskawie podniósł na mnie wzrok.

- Miałaś kiedykolwiek gitarę w ręku? – zapytał niepewnym i, mogłabym przysiąc, nieco drwiącym głosem.

- Tak. Jak byłam młodsza. Duff i mój brat trochę mnie uczyli. Myślę, że jeszcze pamiętam to i owo.

Przygryzł wargę, najwyraźniej się nad czymś zastanawiając.

- Don’t Cry? – Uniósł jedną brew w górę, a na jego twarzy pojawił się niemrawy uśmiech. – Wydaje mi się, że jest dość prosta.

- Może być – odparłam i szybko zgasiłam papierosa w popielniczce. Następnie podniosłam się z fotela, na którym siedziałam do tej pory, i zajęłam miejsce koło Izzy’ego.

Nie wiem w zasadzie, co mnie naszło z tą gitarą. Tak się przyglądałam i nagle po prostu stwierdziłam, że również chętnie bym coś zagrała – bo czemu nie? Pamiętałam, że kiedyś mi się to chyba nawet podobało. Fajnie było słyszeć jakąś melodię i wiedzieć, że to właśnie ty jesteś sprawcą jej brzmienia. To tak jakby tworzyło się coś z niczego.

- Zagram ci to najpierw powoli, żebyś zobaczyła, jak to wygląda, a potem dam ci gitarę – powiedział Stradlin, chwytając za granatową kostkę, i po chwili po pokoju rozniosły się ciche, miękkie dźwięki intra piosenki.

Po niecałej minucie trzymałam już gitarę na kolanach i próbowałam odpowiednio ułożyć kostkę w palcach. Już dawno temu nie miałam żadnej w dłoni, więc chwilę mi to zajęło. Tym bardziej, że cały czas czułam na sobie wyczekujące spojrzenie Izzy’ego, które zdecydowanie mi nie pomagało.

- Okej, no to najpierw zaczynasz od jednego dźwięku – zaczął Stradlin po chwili. – Trzeci próg, pierwsza struna od góry.

Umiejscowiłam palec w odpowiednim miejscu na gryfie i szybko zrobiłam to, co mi kazał. Szczęśliwie pamiętałam jeszcze, co to są progi. Dobrze, może nie było tak źle, jak myślałam.

- Teraz łapiesz a-moll. Wiesz, jak wygląda?

Kiwnęłam głową. A przynajmniej wiedziałam kiedyś – pomyślałam po chwili. Z niepewnym wyrazem twarzy powoli przesunęłam rękę odrobinę w lewo i po omacku zaczęłam dotykać palcami poszczególnych strun w nadziei, że instynktownie złapię je w odpowiednim miejscu. Zaraz okazało się na szczęście, że się nie pomyliłam. No tak, a-moll - bodajże pierwszy chwyt, jakiego się w życiu nauczyłam – banalnie prosty. Zadowolona z tego, że jeszcze pamiętam takie rzeczy, uśmiechnęłam się lekko w stronę gitary, po czym podniosłam głowę do góry i, spojrzawszy na Stradlina, zaczęłam wyczekiwać dalszych jego poleceń.

- No więc teraz uderzasz pustą drugą strunę od góry i robisz krótką pauzę. Potem po kolei uderzasz pozostałe struny po kolei w dół, omijając jedynie drugą od dołu, rozumiesz?

Ponownie kiwnęłam głową i bez słowa wykonałam to, co powiedział, w miarę najlepiej, jak umiałam.

- Dobrze – pochwalił mnie, aczkolwiek w jego głosie nie było słychać zbytniego entuzjazmu, jak to zresztą u Izzy’ego. Mimo to doceniłam ten gest. – A teraz w górę. Druga i trzecia struna. Potem musisz zabrać dłoń i dwa razy pusta czwarta.

Poprawiłam palce na gryfie, przyjrzałam się jeszcze raz wszystkim strunom, o które musiałam zahaczyć kostką, i po chwili zagrałam to, co nakazał mi Izzy, w połączeniu z fragmentem, którego nauczył mnie wcześniej. Wówczas z satysfakcją stwierdziłam, że faktycznie zaczyna brzmieć to jak intro z Don’t Cry.

Mimowolnie zanuciłam sobie w głowie fragment piosenki Gunów i tym samym usłyszałam w myślach jakby ten delikatnie pobrzmiewający głos Axla, którym zawsze śpiewał Don’t Cry. Wtedy nagle przypomniałam sobie, co przez ostatni czas ciągle mnie trapiło – Axl.

Poniekąd moja rozmowa z Lily na jego temat odrobinę mi pomogła i przez moment byłam nieco spokojniejsza. Tak naprawdę jednak nadal miałam mnóstwo wątpliwości co do relacji mojej i Rose’a. Nie miałam pojęcia, w jakim kierunku to wszystko zmierzało. Jasne, mogłam po prostu poczekać i na pewno po jakimś czasie samo by się to wyjaśniło, ale... co z tego, jeżeli ja potrzebowałam wiedzieć, co mam robić t e r a z; co więcej – co mam myśleć? W mojej głowie był istny bałagan i potrzebowałam kogoś, kto uporządkuje go na dłużej niż kilka godzin.

- No i teraz zmieniasz chwyt na d-moll – z zamyślenia wyrwało mnie nagle polecenie Izzy’ego. Najprawdopodobniej wcześniej też coś do mnie mówił, ale ja niestety go nie słuchałam. Mógł to pewnie stwierdzić po mojej z deka zdezorientowanej minie, która wyraźnie mówiła, że nie mam pojęcia, co chce, żebym zrobiła. - Patrz, o tak – dodał nad wyraz cierpliwie i sam ułożył moje palce na właściwych strunach. – Więc teraz tak jak wcześniej po kolei w dół od drugiej dolnej struny, a potem w górę do czwartej. I żadnej przy tym nie omijasz.

Machinalnie wykonałam polecenie, ale tym razem raczej bez głębszego zastanowienia, bo moje myśli zostały już całkowicie pochłonięte przez coś ważniejszego niż gitara. Potrzebowałam kogoś, kto mi doradzi. Zupełnie jednak nie wiedziałam, kto miałby być tym kimś. Westchnęłam bezradnie, po czym odruchowo omiotłam spojrzeniem całe pomieszczenie, ostatecznie zatrzymując je na Izzy’m... i wtedy nagle mnie olśniło.

- No i znowu zmieniasz chwyt, tym razem na G-dur – kontynuował Stradlin, zapatrzony na gryf gitary. – Musisz złapać...

- Co ja mam zrobić z Axlem? – przerwałam mu nagle w połowie zdania. Nie było to może zbyt grzeczne, ale po prostu poczułam, że muszę o to zapytać. T e r a z. Izzy przecież zawsze wiedział, co należy zrobić; zawsze umiał wszystkim doradzić.  Dodatkowo miałam wrażenie, że w tej sytuacji był właśnie tą osobą, która doskonale znała odpowiedź.

Trudno było stwierdzić, czy czarnowłosego zaskoczyło to, co powiedziałam, czy wręcz przeciwnie. Miał zamyśloną minę, tak jak zwykle. To raz spoglądał na mnie, to w dół – jakby wiedział, co mi odpowiedzieć, tylko nie był pewien, w jaki sposób ma to zrobić.

- Co dokładnie masz namyśli? – zapytał po chwili.

- Wiesz przecież... – powiedziałam, nadal przekonana, że rzeczywiście tak było, ale po prostu nie dawał tego po sobie poznać. – Wiesz, jak on się teraz zachowuje. Jaki się stał w stosunku do mnie. Nie mówię oczywiście, że to źle, ale... nie mam pojęcia, co j a mam zrobić w tym położeniu – westchnęłam. -  Jak mam się zachowywać. Nie wiem nawet, co mam o tym wszystkim myśleć. Po prostu nic nie wiem... – podsumowałam, opierając się na gitarze i spoglądając w dół.

- Rozumiem – odparł krótko Stradlin, również zerkając w podłogę i lekko kiwając głową. Następnie na moment ponownie zamilkł. – Wiesz... nie będę ci mówił, co masz robić, bo w sumie nie na tym to polega – stwierdził po chwil namysłu. - Nie każę ci teraz do niego wrócić czy coś w tym stylu. W sumie nie mówię nawet, że masz go lubić. To wszystko zależy tylko i wyłącznie od ciebie – oznajmił, patrząc mi w oczy z powagą. – Chciałbym cię natomiast prosić tylko o jedną, jedyną rzecz - pozwól sobie wreszcie mu wybaczyć – powiedział powoli i bardzo znacząco. – Nie twierdzę oczywiście, że masz od tak o wszystkim zapomnieć. Chcę tylko, żebyś przestała cały czas patrzeć na niego przez pryzmat tej jednej, nieszczęsnej nocy. Sama dobrze widzisz, że on naprawdę się zmienił. Stara się, jak tylko może. I robi to dla ciebie. Dlatego właśnie sądzę, że powinnaś dać mu tę szansę i po prostu wybaczyć. To wszystko.

Przez kilka pierwszych sekund patrzyłam na niego wnikliwie z dość poważną i zamyśloną miną. Po chwili jednak odwróciłam wzrok i po prostu lekko się uśmiechnęłam.

Stradlin miał rację. Jak zwykle. Nie dość, że podał mi gotowe rozwiązanie mojego problemu, to jeszcze chyba zrozumiał i przedstawił go lepiej niż ja sama. W jego ustach to wszystko wydawało się tak dziecinnie proste i jasne. Chyba naprawdę nie mogłam lepiej trafić, jeśli chodziło o poradę.

Już chciałam podziękować mu z całego serca, jednak nim zdążyłam to zrobić, drzwi wejściowe nagle się otworzyły i do Hell House z impetem wparował Slash.

- Kurwa, ale mi się pić chce! – zawołał głośno i momentalnie skierował się do kuchni, nie zwracając uwagi na nic prócz swojego pragnienia.

Przewróciłam na to oczami, ale nic nie powiedziałam, bo wiedziałam, że i tak nie będzie mnie już słuchał. Ponownie zwróciłam więc wzrok w stronę drzwi i tym razem w progu spostrzegłam Axla. Spowodowało to, że na moich ustach niekontrolowanie pojawił się delikatny, nieśmiały uśmiech. On od razu odpowiedział tym samym gestem, aczkolwiek zdecydowanie bardziej pewnym. W tym właśnie stanie trwał przez dłuższą chwilę, wpatrując się we mnie.

- Hej – przywitał się wówczas Izzy i kiwnął na niego głową. – I jak poszło?

- Hmm? – mruknął Axl, momentalnie odrywając wzrok od mojej twarzy, i spojrzał na Stradlina z lekkim zdezorientowaniem. - A, w studiu…  Dobrze – odparł i nieznacznie pokiwał głową, ale jednak z uśmiechem na twarzy. - Wygląda na to, że mamy już wszystkie utwory gotowe. To znaczy Mike* i Steve** stwierdzili, że jeszcze coś tam pokombinują, bo mieli wątpliwości co do paru fragmentów, ale wydaje mi się, że to już raczej ostateczna wersja – dodał od razu. Po chwili jednak znowu przeniósł swój wzrok na mnie, a może raczej na coś, co trzymałam w rękach. – Grałaś? – zapytał ze zdziwioną, a jednocześnie nieco zaciekawioną miną i ruchem głowy wskazał na gitarę.

- Jaa… Tak. Tak, Izzy uczył mnie grać Don’t Cry – powiedziałam i posłałam mu półuśmiech.

- Serio? To super. Zagraj kawałek.

No tak. Zapomniałam jedynie o tym, że ostatecznie przecież wcale się tego nie nauczyłam. Bo rozmawiałam o n i m. Cholera.

- Eee… Tylko, że wiesz… tak w sumie to… - zaczęłam z lekkim zakłopotaniem.

- Jeszcze nie skończyliśmy – odpowiedział za mnie Izzy. Ja w zamian posłałam mu jedynie nikły uśmiech, wyrażający wdzięczność.

- W porządku. Innym razem – odpowiedział Axl. Być może chciał dodać coś jeszcze, jednak w tym momencie wszyscy usłyszeliśmy jedynie krzyk, dobiegający z kuchni, a wyrażający głęboką dezaprobatę i złość. Po chwili w salonie ponownie pojawił się Slash.

- Ej, ludzie, ja rozumiem, że nie mamy kasy, musimy coś jeść i tego typu sprawy, ale… kurwa, w tym domu od jakiegoś tygodnia nie było chociażby grama alkoholu. Nie wiem, jak wy, ale ja nie wytrzymam dłużej na trzeźwo. Muszę się wreszcie czegoś napić…

No cóż... istotnie, to, co mówił Saul, było prawdą, wykluczając jednak to, że to oni nie mieli kasy – nie ja. Co prawda dotychczas wolałam przeznaczać zarobione przez siebie pieniądze na coś ważniejszego niż kolejne hektolitry alkoholu, jednak dobrze znałam normalny dzienny tryb życia Gunsów i może rzeczywiście taka „dieta” była dla nich zbyt okrutna. Poza tym jedna czy dwie butelki Jacka i tak chyba nie robiły mi dużej różnicy. Dla pewności spojrzałam jeszcze jednak na Izzy’ego pytającym wzrokiem. Ten wówczas jedynie skinął głową.

- Cóż… ostatecznie mogłabym iść do sklepu i coś kupić… - powiedziałam do Hudsona i uśmiechnęłam się krzywo.

- Pójdę z tobą – szybko zaproponował Rose.

***

- …łącznie będziemy mieli dwanaście piosenek – opowiadał Axl, powoli idąc razem ze mną wzdłuż ulicy. – Początkowo był problem z wyborem, które utwory pójdą na płytę, bo ogólnie mamy ich znacznie więcej. Chcieliśmy jednak, żeby to był typowo hard rockowy album, dlatego musieliśmy wyeliminować wszystkie ballady i zostawić tylko te najostrzejsze kawałki. No więc ostatecznie zostało to, co zostało – nasz najlepszy materiał. No a… przynajmniej mam nadzieję, że najlepszy… – dodał z wahaniem.

- Na pewno. O to nie musisz się martwić – powiedziałam i posłałam mu pokrzepiający uśmiech. – W końcu wszystkie wasze piosenki są świetne. Ta płyta to będzie niewątpliwie olbrzymi sukces, serio – popatrzyłam na niego z uznaniem.

- To miłe, że tak sądzisz – odparł i zaśmiał się lekko, również ciepło się do mnie uśmiechając. – Dzięki, Emmy.

- Nie ma za co, mówię tylko, co myślę – odpowiedziałam szczerze.

Po chwili odwróciłam od niego wzrok i ponownie spojrzałam przed siebie. Z zadowoleniem stwierdziłam wówczas, że kilka metrów przed nami widoczny był szyld sklepu, do którego właśnie zmierzaliśmy. Doszliśmy do końca przecznicy i już miałam zamiar skręcić na rogu, jednak nagle poczułam, że Axl ciągnie mnie za rękę.

- Hej, przecież mieliśmy iść do sklepu – zawołałam do Rudzielca.

- Wejdziemy w drodze powrotnej. Teraz chciałbym ci coś pokazać – oznajmił, odchyliwszy głowę przez ramię, i posłał mi tajemniczy uśmiech.

Nie miałam pojęcia, o czym mówił, ale musiałam przyznać, że trochę mnie to zaciekawiło. Nie było też jeszcze jakoś specjalnie późno i nie groziło nam zbyt wczesne zamknięcie sklepu, tak więc pomyślałam – A tam, co mi szkodzi? – i ruszyłam przed siebie razem z Axlem, wciąż trzymającym mnie za rękę.

***

- Chodź, jeszcze tylko kawałek! – zawołał Axl z uśmiechem na ustach, odwracając się w moją stronę i wyciągając do mnie rękę.

Od kilkunastu minut przemierzaliśmy szlaki wzgórz Hollywood Hills, ani na chwilę się nie zatrzymując. Niestety – nie szliśmy wzdłuż żadnej z dróg. Cały czas parliśmy na przód przez ziemię, piach i kalifornijską roślinność, która do najprzyjemniejszych w dotyku raczej nie należała. W połączeniu z grzejącym słońcem i suchym, gorącym powietrzem było to tym bardziej uciążliwe.

- Przecież cały czas idę – odpowiedziałam ze słyszalną dezaprobatą w głosie i pokręciłam głową, jednak, postawiwszy kilka kolejnych kroków pod górę, chwyciłam jego dłoń. – Myślałam, że to będzie krótka wycieczka – dodałam zaraz ze znaczącym spojrzeniem.

- Cóż… w zasadzie to jesteśmy już na miejscu – uśmiechnął się, po czym złapał mnie również drugą ręką i silnym pociągnięciem wciągnął mnie na szczyt wzgórza.

Gdy tylko stanęłam na równych nogach i spojrzałam przed siebie, chyba nagle całkowicie zapomniałam o tym, że w ogóle kiedykolwiek byłam zła za całą tę nieprzyjemną trasę – okazało się bowiem, że dosłownie kilka metrów przed moją twarzą rozciągał się wielki, biały napis Hollywood. Tak, w zasadzie mogłam się domyślić, że to właśnie tutaj zmierzaliśmy, jednak chyba nawet wtedy byłoby to dla mnie elementem zaskoczenia. W końcu co innego jest o czymś wiedzieć, a co innego jest zobaczyć to na żywo – tym bardziej dokładnie przed sobą. W tym przypadku trzeba było przyznać - sławny, monumentalny znak robił wrażenie. Ogromne.

- I jak, podoba ci się? – zapytał nagle Axl, jakby wyrywając mnie z transu.

- Tak… Tak, jest… niesamowicie… - odpowiedziałam z niekrytym zachwytem, nadal wpatrując się w napis. Po chwili natomiast odwróciłam się w jego stronę i uśmiechnęłam się ciepło. – Dzięki, że mnie tu przyprowadziłeś.

- Nie ma za co. Jesteś już tyle czasu w L.A., więc pomyślałem, że w końcu muszę cię tu zabrać – powiedział i również się uśmiechnął. – Wiesz, czasami przychodzę tutaj, żeby sobie posiedzieć i przemyśleć niektóre sprawy – dodał po chwili, rozglądając się dookoła. - To naprawdę przyjemne miejsce - ciche i spokojne. A do tego z pięknym widokiem.

Zwróciłam wówczas wzrok w tym samym kierunku i rzeczywiście musiałam przyznać mu rację – rozciągająca się przed nami panorama miasta, zakończona błękitem oceanu po prawej, faktycznie wyglądała przepięknie. To był chyba najbardziej niesamowity widok, jaki kiedykolwiek widziałam. Aż żałowałam, że mogę zrobić zdjęcia, by zachować go ze sobą na dłużej...

- Em – z zamyślenia ponownie wyrwał mnie głos Axla. Szybko odwróciłam się w jego stronę i zobaczyłam wówczas, że usiadł na ziemi, zdjął z siebie swoją skórzaną kurtkę i rozłożył ją obok. - Siadaj – dodał, zauważywszy, że przypatruję mu się ze zdziwieniem, i ruchem głowy wskazał na kurtkę.

- Oh... Ja... dziękuję... – odpowiedziałam ze zmieszaniem. Po chwili jednak lekko się uśmiechnęłam i pokiwałam głową, jakby sama do siebie, a następnie szybko zajęłam miejsce koło Rudzielca.

Przez jakiś czas w ciszy przypatrywaliśmy się naszemu Miastu Aniołów. Badaliśmy wzrokiem znajome nam budynki, uliczki i inne zakamarki; obserwowaliśmy ludzi, którzy je przemierzali, pojazdy, które nimi jeździły – było ich tak wiele. Za każdym razem jednak, kiedy spojrzałam na jakieś miejsce, od razu przypominały mi się też wszystkie wspomnienia z nim związane – od czasu mojego przyjazdu aż do teraz.

– To zabawne – zaczęłam po chwili, nadal patrząc przed siebie. – Tyle ludzi przyjeżdża do Hollywood, do L.A. i praktycznie każdy z nich ma nadzieję, że tutaj jego marzenia się spełnią; że osiągnie wielką sławę. Co śmieszniejsze, kiedy ja pierwszy raz zobaczyłam ten ogromny napis, też od razu o tym pomyślałam. Zabawne – powtórzyłam ze słyszalnym cynizmem w głosie.

- Czemu tak mówisz? – zapytał Rose, również wpatrując się w przestrzeń. - Jesteś młoda. Masz jeszcze mnóstwo czasu na spełnianie swoich marzeń.

- Mhm. Kilka miesięcy temu moje marzenia zawiodły mnie do klubu nocnego.

- Pieprzyć tamten klub – powiedział Axl dobitnie i skierował swój wzrok na mnie. - Teraz masz zajebistą pracę i to się liczy. A może będziesz miała jeszcze lepszą. Może kiedyś wystąpisz na Broadwayu, kto wie... Jesteś świetną tancerką, Emmy – dodał po chwili i spojrzał mi prosto w oczy z przenikliwością. – Pamiętaj o tym.

- Dzięki – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego delikatnie.

Rose odwzajemnił gest, pokiwał głową i ponownie spojrzał przed siebie. Po chwili jednak dostrzegłam, że kąciki jego ust uniosły się ku górze jakoś bardziej niż wcześniej.

- Co cię tak bawi? – zapytałam, wychylając się do przodu, żeby móc spojrzeć na jego twarz.

- Pomyślałem tylko, że nawet jakby nie wyszło ci z tańcem, to zawsze twoje nogi prostytutki mogą jeszcze zostać sławne...

Gdy tylko to powiedział, momentalnie zaniosłam się śmiechem. Po kilku sekundach udzieliło się to najwyraźniej również jemu i przez dłuższą chwilę tylko się śmialiśmy.

- Cóż, nawet jeśli ja nie stanę się sławna – zaczęłam, gdy już oboje nieco spoważnieliśmy – to wiem, kto na pewno. Wy – powiedziałam szczerze, spojrzawszy mu prosto w oczy, i uśmiechnęłam się ciepło. – Ludzie was pokochają. Musicie tylko wyjechać w trasę i ani się obejrzycie, a będziecie najsławniejszym zespołem w Stanach. A może i nawet na świecie.

- Byłoby zajebiście... – westchnął Rose z rozmarzeniem. – Teraz w planie mamy Londyn, kto wie, co będzie dalej – dodał, po czym nagle zamilkł i przez moment z osobliwą refleksją wpatrywał się w niebo. – Emmy - powiedział cicho i ponownie spojrzał na mnie – pojedź z nami.

- Gdzie? – zapytałam i zaśmiałam się lekko.

- Do Londynu – odpowiedział dla odmiany zupełnie poważnie. – Chcę, żebyś pojechała z nami.

- Serio? Axl... to miło z twojej strony, ale...

- Wiem, musisz pracować – przerwał mi, za nim zdążyłam powiedzieć to, co faktycznie chciałam – ale nie przejmuj się tym. Jeżeli chcesz, to mogę poprosić Duffa, żeby pogadał z twoim szefem i...

- Axl, nie o to mi chodzi – tym razem to ja weszłam mu w środek zdania. – Pomyślałam po prostu, że... no wiesz, mogłabym wam tam przeszkadzać czy coś. – Wzruszyłam ramionami. - No ale jeśli faktycznie tak bardzo chcesz, żebym z wami jechała to w porządku. – Posłałam mu półuśmiech i pokiwałam głową. – Ale z szefem załatwię to s a m a – dodałam szybko ze znaczącym spojrzeniem. - Nie potrzebuję waszej pomocy, serio.

Po ostatnich wypowiedzianych przeze mnie słowach Rose przez jakiś czas tylko patrzył się na mnie przenikliwie i jakby się nad czymś zastanawiał. Przyznam, że było to dla mnie odrobinę krępujące. Mimo to nie odwróciłam wzroku, tylko również na niego patrzyłam, ciekawa tego, o czym myślał.

- Zmieniłaś się – oznajmił po chwili.

- Co? Jak to? – zapytałam ze zdziwieniem.

- Nie jesteś już taka sama jak na początku. Jesteś inna niż wtedy, gdy cię poznałem – odparł z melancholią w głosie, jakby wspominając tamte czasy. – Wtedy próbowałaś udawać twardą i pewną siebie, ale… i tak widziałem w tobie głęboką nieśmiałość. Niepewność. Zagubienie. Nawet strach. A teraz… to jakby zniknęło. Jesteś inna.

- To dobrze?

- Nie wiem – odpowiedział, nawet się nie zastanawiając. – L.A. zmienia ludzi, to prawda, jednak trudno powiedzieć, czy na lepsze, czy gorsze. Ale dla mnie zawsze będziesz świetna – dodał po chwili, patrząc mi głęboko w oczy, i uśmiechnął się czule.

Nie odezwałam się już, tylko również się uśmiechnęłam - w geście podzięki za to, co powiedział. Następnie przysunęłam się do niego bliżej, położyłam mu głowę na ramieniu i skierowałam wzrok przed siebie. Oparci o wielką, białą literę L wspólnie obserwowaliśmy słońce, które coraz bardziej chyliło się ku zachodowi i powoli zanurzało się w ocenie, barwiąc go i wszystko dookoła na najróżniejsze odcienie pomarańczu i żółci.

Po kilku sekundach poczułam, jak Axl delikatnie łapie mnie za rękę, jednak nie wyrwałam się. Nie widziałam takiej potrzeby. Czułam się po prostu dobrze – jakby w moim umyśle w końcu nastały upragnione cisza i spokój. Ustały wątpliwości, pytania, co należy robić, a czego nie. Cały ten chaos zniknął. A to wszystko dzięki temu, co powiedzieli mi Izzy i Axl.

Racja, przestałam już być małą, zagubioną dziewczynką - przestałam bać się tego, co niosła dla mnie przyszłość.

* Mike Clink - produkcja Appetite for Destruction
** Steve Thompson - miksowanie Appetite for Destruction
_________________________________________________________________________________
          I o to po czterech miesiącach czekania jest w końcu zupełnie nowy 28 rozdział. Cieszcie się, delektujcie, ewentualnie ochrzańcie mnie za błędy czy jakieś inne rzeczy. Po takim czasie mogłam trochę odwyknąć od pisania, ale nie chcę żadnej taryfy ulgowej - możecie jechać po mnie równo.
          Jakby ktoś chciał, to Don't Cry naprawdę gra się tak, jak to tutaj opisałam (o ile się nie pomyliłam), ale radzę raczej skorzystać z tabulatury, bo z własnego doświadczenia wiem, że nie umiem tłumaczyć, jak coś zagrać na gitarze.
          Tak, wiem, że do napisu Hollywood od Gunsów pewnie się trochę idzie i raczej nie jest to najprostsza droga, o ile w ogóle możliwa do przejścia, jeśli nie idzie się wzdłuż ulicy, ale miałam ten pomysł już bardzo od dawna i musiałam go zrealizować, jakkolwiek jest on nierealistyczny. Ale jak chcecie mnie za to ochrzanić, to też możecie.
          Żeby nie było - ta końcówka wcale nie oznacza, że Emmy i Axl są razem. Musicie jeszcze trochę poczekać.
          Pozdrawiam. :*