Rozdział 20: Miałabym się z nią zaprzyjaźnić?

Muzyka do tekstu.

Chłopaki wyszli z domu jakąś godzinę temu. Z samego rana zadzwonił do nich menadżer i kazał im natychmiast do niego przyjechać, bo jacyś ludzie od teledysku chcieli uzgodnić szczegóły. Wtedy zaczął się wyścig z czasem. W pośpiechu jedli śniadanie, w między czasie latając po całym domu w poszukiwaniu jakichkolwiek ciuchów, które mogliby na siebie włożyć, przy czym Slash koniecznie musiał założyć na siebie swoje ulubione  kowbojki, które oczywiście gdzieś się zapodziały i ja musiałam mu pomóc ich szukać.

Kiedy wszyscy byli już najedzeni i względnie odziani, w mgnieniu oka wybiegli z domu i całą piątka wpakowali do starego, zniszczonego Forda, stojącego obok domu, na którego wcześniej nie zwróciłam nawet specjalnie uwagi. Najbardziej trzeźwy z nich wszystkich - Izzy usiadł za kółkiem i odpalił samochód, po czym ruszyli z piskiem opon i tyle ich było widać.

Ja pod ich nieobecność postanowiłam trochę tutaj ogarnąć. Po tym, jak wywaliłam cztery worki na śmieci pełne puszek, butelek po alkoholu i całego innego ścierwa, które walało się po domu, w końcu zobaczyłam podłogę. Pudełka po pizzy zostały oczywiście bezpiecznie poukładane na jednej z szafek, więc żaden tekst piosenki nie ucierpiał. Po względnym umyciu podłogi wzięłam się za ogarnianie reszty pomieszczeń. Ku mojemu przerażeniu pod wanną znalazłam stertę spleśniałych skarpet i kilka zużytych prezerwatyw. Po tym wszystkim stwierdziłam, że bezpieczniej będzie, jeśli nie będę wchodzić do pokoi chłopaków. To w końcu ich prywatna sprawa, co za cholerstwo trzymali w pokojach.

Po kilku godzinach sprzątania cały dom lśnił czystością i aż nie sposób było poznać, czy to na pewno to samo miejsce. Najwyraźniej nie tylko ja miałam takie odczucia. Prawie dokładnie w momencie, kiedy kończyłam, do Hell House wrócili chłopaki.

- O kurwa – powiedział Slash, kiedy wszedł do środka i od razu po tym zaniemówił. Patrzył się tylko na wszystko dookoła z rozdziawionymi ustami, by zaraz skierować zdziwiony wzrok na mnie. Po nim do domu zaczęli się wsypywać kolejni Gunsi.

- O żesz kurwa jego mać – zaraz zawtórował mu Steven. – Co... co tu się stało? – zapytał, patrząc na mnie rozszerzonymi oczami.

Wszyscy zaczęli się rozglądać dookoła i najwyraźniej nie mogli uwierzyć, że to miejsce, w którym się teraz znajdowali, to nadal to samo Hell House. Wszyscy poza Duffem - ten jedynie się zaśmiał, po czym podszedł do mnie.

- Chyba załatwiłem ci pracę – oznajmił, uśmiechając się szeroko.

***

Praktycznie od razu wyszliśmy z Hell House i ruszyliśmy z Duffem do jakiegoś studia na La Brea. Na początku nie chciałam, żeby to on prowadził, i miałam zamiar wynająć Izzy’ego, żeby nas podwiózł, ale McKagan zaczął jęczeć, że przecież praktycznie nic dzisiaj nie wypił. No i w końcu wygrał. Siedział teraz za kółkiem, a ja obok niego z kolanem podciągniętym pod brodę i nerwowo spalałam papierosa.

Ponoć jeden z kolesi, którzy przyszli pogadać z chłopakami, był właścicielem studia udostępniającego sale do kręcenia różnych scen filmowych, teledysków i tego typu rzeczy. Jednakże w tym studiu mieściła się też siedziba jednej z profesjonalnych, hollywoodzkich grup tanecznych, którą również zarządzał. Duff oczywiście stwierdził, że nie można przepuścić takiej okazji i od razu po spotkaniu zapytał tamtego faceta, czy czasem nie poszukują jakichś nowych tancerek, a potem pogadał z nim trochę o mnie. I koleś najwidoczniej się zainteresował, bo kazał mi przyjechać do tego studia jeszcze tego samego dnia.

Po niecałych 20 minutach podjechaliśmy pod jakiś całkiem spory kompleks. Chcieliśmy wjechać na jego teren, jednak drogę zagrodził nam szlaban. Stojący obok niego strażnik najpierw dokładnie zmierzył wzrokiem mnie i moją wystawioną przez okno rękę, w której trzymałam papierosa, na co ja tylko potraktowałam go chłodnym spojrzeniem. Odwrócił więc wzrok i zaraz podszedł do drzwi od strony kierowcy. Chciał chyba coś powiedzieć, ale zanim jakikolwiek dźwięk wydobył się z jego ust, Duff szybko wcisnął mu w rękę jakąś kartkę. Ten tylko na nią spojrzał i dał ręką znak, żeby podnieść szlaban. Ledwo zdążyliśmy przejechać, a usłyszałam z tyłu gwizdy, po czym ktoś krzyknął:

- Niezła dupa!

Kątem oka spojrzałam w lusterko i zobaczyłam dwóch śmiejących się strażników. Przewróciłam jedynie oczami. Zobaczyłam, że Duff uczynił to samo, jednak chwilę potem wystawił rękę przez okno i pokazał im środkowy palec. Zaśmiałam się cicho i dopaliłam resztę papierosa, po czym cisnęłam go przez okno.

Zaparkowaliśmy auto i ruszyliśmy, zdaje się, do głównego wejścia. Musiałam przyznać, że wcześniej byłam trochę zdenerwowana perspektywą tego spotkania, ale kiedy przekraczałam próg budynku, to zdecydowanie wzrosło. To w końcu nie miała być rozmowa o pierwszą, lepszą pracę. To była profesjonalna grupa taneczna, ponoć jedna z najlepszych w Hollywood. I właśnie ja miałam okazję, żeby zostać jej członkinią. Szansa jedna na milion. Taka, której mogłam już nigdy w życiu nie dostać. Spełnienie moich marzeń. Musiałam więc wypaść świetnie, wręcz idealnie, a bałam się, że tak się nie stanie. Mimo wszystko musiałam momentalnie opanować swoje nerwy, bo ledwo co znaleźliśmy się w hallu, a zaraz zauważyłam kierującego się ku nam wysokiego, na oko około trzydziestoletniego mężczyznę o krótkich brązowych włosach, który pojawił się nie wiadomo skąd.

- Duff! – zawołał z uśmiechem na ustach, a następnie podszedł i uścisnął dłoń blondyna. – Właśnie na ciebie czekałem. Bardzo się cieszę, że przyszedłeś.

- Nie ma sprawy – odparł McKagan, zupełnie wyluzowany w przeciwieństwie do mnie. - Nie odrzucilibyśmy przecież takiej propozycji.

Po tym zdaniu facet szybko skierował wzrok na mnie.

 – A ty pewnie jesteś Emma. – Uśmiechnął się i również podaliśmy sobie ręce. – Ja nazywam się Joseph Parker, ale możesz do mnie mówić po prostu Joe – przedstawił mi się, po czym od razu przeszedł do rzeczy. – Duff mówił, że poszukujesz pracy jako tancerka. Opowiedział mi co nieco o tobie i wydałaś mi się dość… ciekawą osobą. - Zabrzmiało to trochę dziwnie, ale ton jego głosu nadal był miły, więc potraktowałam to raczej jako komplement. – Stwierdziłem więc, że czemu by nie dać ci szansy? Przydałby się w końcu ktoś nowy i świeży w zespole. Pełen pasji do tańca. I wydaje mi się, że to właśnie ty mogłabyś być tą osobą. Tańczysz ponoć od dziecka. Od ilu lat dokładnie, jeśli można wiedzieć?

- Łącznie to będzie gdzieś tak z czternaście lat - odparłam, starając się udawać, że wcale nie jestem zestresowana. – Ale tak bardziej profesjonalnie to pewnie jakieś osiem.

- No to już niezły kawał czasu! – zawołał, a ja się uśmiechnęłam, bo stwierdziłam, że to pewnie zrobiło na nim wrażenie. - Widzę więc, że naprawdę mam do czynienia z profesjonalistką. – Od razu chciałam zaprzeczyć, kiedy to powiedział, on jednak mówił dalej. – No, nie ma co tracić czasu. Może zobaczymy, jak to wygląda w praktyce. Zespół ma akurat próbę na dużej hali, więc skoczymy tam teraz, popatrzysz co i jak, przyjrzysz się dokładniej, a potem sama coś zatańczysz – oznajmił, po czym kiwnął głową na znak, żebyśmy ruszyli za nim.

Poszliśmy dalej długim, betonowym korytarzem, którego ściany z pewnością były dźwiękoszczelne, bo do moich uszu nie docierały żadne głosy. Dopiero, gdy skręciliśmy za rogiem, usłyszałam muzykę. Joe zaraz otworzył duże, metalowe drzwi i znaleźliśmy się na ogromnej, wyłożonej pierwszej klasy parkietem hali, której prawie wszystkie ściany pokrywały lustra. Pod jedną z tych ścian ustawiony był zestaw nagłaśniający w postaci czterech naprawdę dużych głośników, z których idealnie było słychać każdy dźwięk piosenki. Teraz moje zdenerwowanie gdzieś zniknęło i przerodziło się raczej w zachwyt. Jeszcze nigdy nie byłam w takim zupełnie profesjonalnym studiu, więc byłam naprawdę zafascynowana tym, co zobaczyłam. Jednak po mimo całego tego niesamowitego pomieszczenia moją uwagę oczywiście najbardziej pochłonęła grupa ludzi tańczących na środku. Nie było ich specjalnie dużo, więc musiało to oznaczać, że składała się wyłącznie z najlepszych tancerzy w L.A., co wzbudziło we mnie jeszcze większy podziw. Z samego przodu stało kilka zgrabnych, wysportowanych lasek, perfekcyjnie wykonujących każdy ruch, a jedna na samym środku co pewien czas wyliczała rytm muzyki. Ucieszyłam się, bo oznaczało to, że dopiero niedawno zaczęli się uczyć tego układu. Zatrzymałam więc wzrok na jednej z dziewczyn, której ruchy, według mnie, były najbardziej dopracowane, i zaczęłam się przypatrywać. Wiedziałam, że od razu nie wyuczę się całego układu, ale chciałam chociaż trochę podpatrzeć ruchy. Ze skupieniem analizowałam i podziwiałam każdy element tańca, jednak mój wzrok zaraz odwróciło coś, co zupełnie nie pasowało mi do reszty. A mianowicie jedna z dziewczyn w tamtym pierwszym rzędzie, której jakoś wcześniej nie dostrzegłam. A może raczej dziewczynka. Drobna, szczuplutka blondynka o delikatnej urodzie, ubrana w różowe sportowe spodnie i żółtą koszulkę. Była chyba jeszcze bardziej płaska niż ja i… najwyraźniej nie miała nawet na sobie stanika. Cóż, ile lat nie miała, na tle reszty wyglądała po prostu dziecinnie. Musiałam jednak przyznać, że tańcem dorównywała pozostałym dziewczynom z pierwszego rzędu. Była naprawdę niezła. Jednak to nie

eliminowało wrażenia, jakoby była jedynie małym, naiwnym dzieciakiem. Czyli kimś, z kim z pewnością nie chciałam nawiązywać relacji.

***

Dostałam pracę. Pracę w Hollywood. W grupie tanecznej. Ponoć w najlepszej hollywoodzkiej grupie tanecznej. Minęły już praktycznie dwadzieścia cztery godziny od czasu, kiedy się o tym dowiedziałam, a ja nadal zupełnie nie mogłam w to uwierzyć. I co z tego, że byłam tam tylko na okres próbny, a moja pensja póki co wynosiła tyle co nic. Ale jednak to było coś niezwykłego i wydawało się kompletnie nierealne. Musiało jednak być, bo właśnie jechałam do studia na mój pierwszy dzień w pracy.

Duff podwiózł mnie pod sam budynek tak samo jak wczoraj. W podzięce dałam mu buziaka w policzek, a następnie, nic nie mówiąc, wyszłam z samochodu i, kurczowo ściskając torbę przewieszoną przez ramię, weszłam do budynku. Ruszyłam prosto tym samym korytarzem co wczoraj, po czym zatrzymałam się przy drzwiach z napisem „garderoba” i chciałam jej otworzyć, kiedy nagle…

- Cześć – usłyszałam za swoimi plecami. Westchnęłam cicho, zdjęłam rękę z klamki i odwróciłam się w drugą stronę. Zobaczyłam przed sobą drobną, uśmiechniętą blondynkę, tą samą, którą obserwowałam wczoraj z takim zdziwieniem. Szybko zmierzyłam ją wzrokiem. Teraz, gdy stała tuż przede mną, wydawała mi się jeszcze młodsza niż wcześniej, głównie za sprawą praktycznie zerowego makijażu, który mocno uwidaczniał jej ładne, aczkolwiek dziecięce rysy twarzy. Ubrana była w białą koszulę, granatową spódnicę w kratę, a na jej szyi połyskiwał srebrny naszyjnik... z brylantem. No tak, mogłam się tego spodziewać - kochana, dobrze ułożona i z pewnością niesamowicie rozpieszczona córeczka rodziców. Bajecznie.

- Taa… Hej – odparłam bez entuzjazmu, bo jakość nie szczególnie miałam ochotę na kontakt z nią.

- Jestem Caroline – Wyciągnęła rękę w moją stronę, nadal szeroko się uśmiechając. – A ty jesteś Emma, prawda? – zapytała, na co ja kiwnęłam jedynie głową. - To naprawdę świetnie, że teraz będziesz z nami pracować. Dobrze wczoraj zatańczyłaś.

- Hmm… Dzięki. – Miałam nadzieję, że to już koniec konwersacji i znów chciałam nacisnąć klamkę, niestety się pomyliłam.

- Mam nadzieję, że poradzisz sobie z dopasowaniem się i nauczeniem się układu. Tutaj jest naprawdę ciężko, trzeba ciągle ćwiczyć. – Nie byłam pewna, czy chciała mnie pocieszyć, czy wystraszyć. – To znaczy, jesteś naprawdę dobra, ale i tak będziesz musiała bardzo ciężko pracować. Tutaj wszyscy muszą być najlepsi, nikt nie osiada na laurach. – Męczyła mnie już ta jej gadka. Jakby myślała, że ja nie wiem, po co tutaj przyszłam. - Masz dziewiętnaście lat, co nie? Według mnie, tańczysz naprawdę znakomicie jak na tak młody wiek. – Nagle zupełnie zmieniła ton całej wypowiedzi, co trochę zbiło mnie z tropu. - Większość osób tutaj jest starszych i to całkiem sporo. Ja mam siedemnaście lat i jestem najmłodsza z całej grupy, ale staram się dawać sobie radę, chociaż ty jesteś chyba nawet lepsza ode mnie. – Puściłam mimo uszu te jej nagłe i nietypowe pochlebstwa, głównie z tego powodu, że zdziwił mnie fakt, iż miała siedemnaście lat. Nie dałabym jej chyba nawet tylu. –  Według mnie jesteś naprawdę świetna. Gdzie uczyłaś się tańczyć? – zapytała z entuzjazmem.

- W klubie nocnym – odpowiedziałam pół ironicznie, pół serio, uśmiechając się przy tym sztucznie. Nie zważałam już na to, czy chciała coś jeszcze powiedzieć, czy nie, tylko po prostu weszłam do tej garderoby, żeby móc się w spokoju przebrać i mieć ją wreszcie z głowy.

***

Kolejne dni w pracy mijały mi raczej w miarę przyjemnie. Faktycznie, musiałam się do tego przyłożyć i dużo ćwiczyć, jednakże z łatwością uczyłam się układu, z czego Joe był wyraźnie zadowolony i z pewnością reszta ekipy również. Co do nich, to raczej nie poświęcali mi dużo uwagi i rzadko się do mnie odzywali, co dopiero mówić o nawiązywaniu jakichś głębszych relacji, ale nie byli też dla mnie wredni i to póki co mi wystarczało. No, w miarę. Nie przejmowałam się tym jednak jakoś specjalnie, bo w końcu nie przyszłam tutaj szukać przyjaciół, tylko realizować się zawodowo, a pod tym względem było naprawdę znakomicie. Wreszcie miałam pracę, o której zawsze marzyłam. Robiłam właśnie to, co sprawiało mi największą przyjemność. To, co chciałam robić, a nie jedynie musiałam. Co więcej, byłam w tym dobra. Naprawdę dobra. A przynajmniej tak na każdy kroku mówił mi Joe.

- Świetnie ci idzie Emmy, naprawdę – zaczepił mnie raz w progu, kiedy jako ostatnia wychodziłam z hali. – Jestem pod ogromnym wrażeniem. Jesteś tu dopiero kilka dni, a już wykonujesz układ lepiej niż nie jeden członek grupy – mówił, gdy zmierzaliśmy w stronę garderoby. – Chyba będę musiał jednak darować ci szybciej ten okres próbny i przenieść cię na normalny etat. Za to, co robisz, powinnaś dostawać normalną kasę, a nie jakieś ochłapy.

Podziękowałam grzecznie Joe, jak zwykle skrępowana, kiedy ktoś nadmiernie wywyższał moje umiejętności, jednak bardzo zadowolona. Nie chodziło mi oczywiście tylko o pieniądze dla siebie, ale też dla chłopaków. W końcu mieszkałam teraz u nich, więc coś im się należało. Mimo że byli gwiazdami rocka, to ich sytuacja finansowa nadal nie była zbyt dobra, więc wiedziałam, że ta kasa im się przyda.

Oczywiście oprócz pozytywnych aspektów nowej pracy były też te negatywne. Na przykład Caroline, która chyba upatrzyła mnie sobie jako swoją nową przyjaciółkę albo raczej ofiarę, co mogło wynikać z pobłażliwych spojrzeń reszty ekipy skierowanych w moją stronę za każdym razem, kiedy dziewczyna do mnie podchodziła. Najwyraźniej nikt za nią nie przepadał i w sumie się temu nie dziwiłam. Była męcząca, przesadnie gadatliwa, często zarozumiała i miałam wrażenie, że mówiła pierwsze, co jej ślina przynosiła na język, przez co w czasie „rozmów” z nią dowiadywałam się między innymi, że albo moje włosy przypominają siano i powinnam iść do fryzjera, żeby coś z nimi zrobił, albo że mam niesamowicie piękne oczy. Kompletnie nie dało się z nią dojść do… czegokolwiek.

***

Dzisiaj wyjątkowo wyszłam pierwsza ze studia i, popijając sobie coca-colę z puszki, czekałam, aż przyjedzie po mnie Duff, tak jak to robił codziennie. Minuty jednak mijały, a jego nadal nie było. W tym czasie z budynku zaczęła się wysypywać reszta ekipy, również kierująca się już do domów. Garstka osób ruszyła do głównej bramy, mijając mnie przy tym kompletnie obojętnie, bez żadnego słowa. Sama – pomyślałam sobie - zresztą jak zwykle. Nie miało to jednak trwać długo, o czym boleśnie przekonałam się po chwili.

- Hej – usłyszałam znajomy głos, po czym zauważyłam obok siebie Caroline, która wzięła się nie wiadomo skąd. – Czekasz na kogoś?

- Ta, można tak powiedzieć – odpowiedziałam, wypatrując na parkingu znajomego samochodu.

- Ja też. Już powinien być tutaj mój szofer, ale najwyraźniej się spóźnia. – Po raz kolejny miałam wrażenie, że ona nie przepuści żadnej okazji, by popisać się tym, jaka jest bogata. – No trudno, to trochę sobie tutaj razem postoimy – dodała z uśmiechem.

- Oby nie długo - mruknęłam pod nosem, ale raczej tego nie usłyszała.

- Ja mieszkam w jednej z tych willi w Hollywood Hills. Moi rodzice mają naprawdę piękny dom, musisz kiedyś przyjść zobaczyć – powiedziała z przekonaniem, jakby zupełnie nie zdawała sobie sprawy z mojej niechęci do tej rozmowy. – A ty gdzie mieszkasz?

- Ja? Z bandą dziwkarzy, alkoholików i ćpunów potocznie zwanych rockmenami – odparłam, uśmiechając się prowokacyjnie.  – Całkiem przyjemni ludzi – dodałam zaraz, wiedząc, że pewnie nie przekonują jej te klimaty. Ona już otwierała usta, żeby coś odpowiedzieć, jednak nie zdążyła, bo ktoś niespodziewanie jej przerwał.

- Hej, wybacz, że tak długo, ale te skurwysyny na szlabanie nie chciały mnie wpuścić – usłyszałam znajomy głos, po czym z uśmiechem odwróciłam głowę w bok i zobaczyłam tam burzę brązowych loków ubraną w skórę i kowbojki. – Duff dzisiaj nie mógł po ciebie przyjechać, więc popro… - tu nagle urwał i jakby zapatrzył się na coś, co było po mojej lewej, czyli na… Caroline?

- Cześć, jestem Caroline. – Uśmiechnęła się i bez żadnego skrępowania wyciągnęła rękę w jego kierunku, podczas kiedy on gapił się na nią jak zaczarowany.

                - Sla... Slash – wyjąkał po chwili i również podał jej rękę, a ja jedynie gapiłam się na niego i zupełnie nie mogłam uwierzyć w to, co się z nim działo. – Miło cię poznać – dodał zaraz i uśmiechnął się do niej.

- Mi też. Ty jesteś jednym z tych rockmenów, z którymi mieszka Emmy? – zapytała i wyglądała przy tym na nieźle zafascynowaną, co trochę mnie zdziwiło.

- No… tak. Tak się składa, że tak – odpowiedział dumnie, poprawiając przy tym swoje kudły, na co ja tylko przewróciłam oczami. – Gram na gitarze, mała. Jak chcesz, to możesz kiedyś…

- Dobra, Saul, koniec tych rozmów, wskakuj do samochodu – przerwałam mu, czując, że szykuje się gadka na podryw. – Miło było, ale musimy już lecieć – powiedziałam na odchodnym do Caroline, po czym pociągnęłam Hudsona w stronę auta stojącego niedaleko.

- No to cześć, mała! – krzyknął jeszcze i pomachał jej, zanim brutalnie wepchnęłam go na miejsce kierowcy.

Gdy ruszyliśmy, zobaczyłem jeszcze, że Slash kątem oka nadal wpatrywał się w Caroline, stojącą przed budynkiem. Przewróciłam oczami na ten widok. W ogóle nie mogłam zrozumieć jego zachowania.

- Ładna ta twoja koleżanka – powiedział, kiedy już stracił blondynkę z zasięgu wzroku i dojechał do szlabanu.

- Nie wiedziałam, że gustujesz w dzieciach – odparłam, jednocześnie obdarowując strażników pogardliwym spojrzeniem. Lubiłam tę pracę, ale ci strażnicy byli naprawdę okropni. Za każdym razem, kiedy przejeżdżałam przez bramę gapili się na mnie tym swoim paskudnym wzrokiem. Szczerze ich nie lubiłam. Zresztą podobnie jak wszystkich psów w tym pieprzonym mieście.

- Daj spokój, nie wygląda aż tak młodo – odpowiedział Slash, przejeżdżając przez bramę. Po chwili byliśmy już na La Brea i kierowaliśmy się do Hell House.

- Ma siedemnaście lat.

- No i? – Chyba kompletnie nie widział w tym problemu. - A ty masz dziewiętnaście. Nie jest dużo młodsza od ciebie, Em.

- Ale ja jestem dorosła – odburknęłam. – Zresztą tu nie o to chodzi. W ogóle nie rozumiem, co takiego ci się w niej podoba.

- Ty jej chyba nie lubisz, co? – zapytał, a ja tylko wzruszyłam ramionami. On już jednak najwyraźniej sam sobie odpowiedział. - Tylko nie wiem, czemu. Wygląda na miłą.

- Jest wkurzającą, rozpieszczoną, bogatą niunią.

- Myślę, że trochę przesadzasz. Nie może być aż taka zła. Uprzedziłaś się do niej po prostu. Spróbuj się do niej przekonać, naprawdę. Może wyjdzie ci to na dobre, kto wie.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Czy on właśnie dawał mi rady? Slash? Co się z nim, do cholery, działo? Chce, żebyś ją polubiła, żeby on mógł ją wyrwać – pomyślałam sobie. No tak, faktycznie. Ale jednak… to, co mówił, nawet wydawało się mieć jakiś sens. Cholera, a może on miał rację? Może faktycznie trochę źle ją potraktowałam, od razu zakładając, że jest właśnie taka, a nie inna. W końcu pracowałam tam dopiero od kilku dni, nawet jej dobrze nie znałam. A w dodatku inni traktowali ją chyba jeszcze gorzej i… była kompletnie sama. W sumie tak jak ja. Kurwa. Czyli że co? Miałabym się z nią zaprzyjaźnić? O boże…

- Dobra, Slash, nie pierdol, tylko daj mi jakieś fajki – powiedziałam w końcu.

________________________________________________________________________________

          Aż normalnie nie wierzę, że udało mi się dodać ten rozdział na czas. No ale jest, więc się cieszcie. Udało się przed wyjazdem na szczęście.

          Przepraszam, jeśli pod względem treści nie jest najlepiej, jeśli jest nudny, jeśli są błędy i za brak Axla (Perry się cieszy XD). Szkoła potrafi czasami dobić człowieka, przez co traci nie tylko wenę, ale i chęci.

          Pojawiła nam się nowa bohaterka (i tym samym praktycznie dwie prośby Perry zostały spełnione) i mam nadzieję, że się z tego cieszycie. :) Jej opis w zakładce "Bohaterowie" pojawi się już wkrótce.

          Mam wielką, wielką prośbę. Jeśli czytacie - skomentujcie. Po prostu napiszcie, czy wam się podoba, czy nie. Nie musi to być długie. Do ostatniego rozdziału były tylko trzy komentarze. Przykro mi bardzo, jeśli to dlatego, że praktycznie nikt tego nie czytał.

          Serdecznie pozdrawiam. :*