Rozdział 12: Sex, drugs and rock'n'roll - część 2.

Muzyka do tekstu.

Wkurwiony, ruszyłem w stronę baru, byle jak najdalej od tych kutasów. Daję słowo, jeszcze chwila i po prostu zajebałbym Slashowi w ten jego wyszczerzony ryj. Ciekawe, kiedy on niby ostatnio jakąś przeleciał. A jeśli nawet, to pewnie tylko zwykłą kurwę, a nie taką dziewczynę jak Emmy. Ona przecież nie była taka jak wszystkie, była... inna. Wyjątkowa.

Po raz kolejny poczułem nieodpartą chęć, żeby popatrzeć na nią chociaż przez chwilę. Odwróciłem głowę w bok i starałem się ją dostrzec pośród tłumu. Nie było to na szczęście trudne, bo brunetka zdecydowanie wyróżniała się na tle reszty dziewczyn. Jak zwykle od razu uśmiechnąłem się na jej widok. Kurwa, jaka ona była piękna... Po prostu ideał. Mógłbym tak na nią patrzeć przez cały dzień.

Po chwili jednak uśmiech znowu zniknął z mojej twarzy, bo uprzytomniłem sobie, że przecież ona nie tańczyła tam sama. Jak ten chuj, McKagan, w ogóle śmiał ją dotykać? Miałem gdzieś to, że była dla niego prawie jak siostra. Przecież ona była moja. M o j a, do cholery! Tylko i wyłącznie ja miałem prawo ją dotykać. Ale... dlaczego ona się do niego przytulała? Nie wyglądało to, jakby sobie tak zwyczajne tańczyli. Dodatkowo chyba nie była jakoś specjalnie niezadowolona z tego, że przed nią stał Duff, a nie ja; nawet się do niego uśmiechała.

Kurwa mać.  A może ona mnie jednak wcale nie kochała? Na pewno nie tak, jak ja ją... Ale czemu? No, cholera jasna, czemu? Czy ja nie byłem dla niej wystarczająco dobry? Co było ze mną nie tak? W czym ten kutas był lepszy? Cholera, a co, jeśli ona tylko udawała? Jeśli tak naprawdę chciała być z Duffem? Może Slash miał rację. Kurwa, może ona faktycznie mnie nie chciała.

Usiadłem przy barze i zamówiłem sobie wódkę. Byłem wściekły. Nic nie szło dzisiaj po mojej myśli. A miałem nadzieję, że będę mógł spędzić cały ten wieczór z Em. Wiedziałem oczywiście, że branie ze sobą chłopaków nie jest raczej dobrym pomysłem, ale oczekiwałem, że nie będą się przypierdalać i pozwolą mi działać. Najwidoczniej się jednak pomyliłem i dzięki temu McKagan właśnie kradł mi dziewczynę.  Kurwa, po prostu nie mogłem znieść świadomości, że ona mogła woleć jego ode mnie. Starałem się już jednak nie patrzeć w ich stronę, bo wiedziałem, że jeśli zrobię to jeszcze chociaż jeden raz, to po prostu nie wytrzymam i pójdę dać temu kutasowi w ryj. Oparłem więc głowę na ręce i skierowałam wzrok na blat barowy.

- Siema – usłyszałem po mojej lewej i zaraz zobaczyłem tam Bacha. – Co ty taki wkurwiony? – zapytał, zerkając na moją rękę mocno zaciśniętą na szklance.

- Gówno cię to obchodzi – odparłem i pociągnąłem sporego łyka. Nie miałem co robić, tylko się mu zwierzać. Temu, co to mi przed chwilą również chciał ukraść dziewczynę. Jasne, już lecę.

- Co jest? Czyżby problemy z dziewczyną? Z tego, co widzę, to właśnie sobie tańczy z Duffem. – oznajmił, ruchem głowy wskazując w ich stronę. Tak, kurwa, bo sam przecież nie zauważyłem. –  Ona jest całkiem w porządku – kontynuował po chwili. – Tylko chyba jakaś taka mało chętna, co?

- O co ci, kurwa, chodzi?

- O nic. – Wzruszył ramionami. - Po prostu widziałem, jak ją całowałeś, tam, w korytarzu. No i chyba nic nie wyszło z twoich zamiarów, co nie?

Kurwa mać, kolejny nie miał się do kogo przypierdolić. Naprawdę, miałem tego już po dziurki w nosie. Czy dzisiaj był dzień wkurwiania Axla?

- Człowieku, jaki ty masz, kurwa, problem? – powiedziałem, mając nadzieję, że się ode mnie odpieprzy.

- Spokojnie, chcę ci tylko pomóc – oświadczył, unosząc ręce do góry w geście obrony.

- Niby w jaki sposób?

- No więc... powiem ci to tak, stary - dziewczyna jest po prostu trochę nieśmiała i się boi. Ale ty przecież możesz zrobić coś, żeby ją delikatnie ośmielić. – Zaśmiał się lekko. – Może niech sobie trochę wypije? Wtedy dziewczyny zawsze są bardziej chętne.

- I to niby ma być ten genialny pomysł? – zapytałem pogardliwie. – I tak nic z tego. Ona idzie jeszcze dzisiaj do pracy. Prawie nic nie chce pić.

- No cóż, w takim razie... – Zaczął szukać czegoś po kieszeniach, aż w końcu wyciągnął małą torebeczkę z białymi pastylkami. – Mam jeszcze to – oznajmił, pomachał mi nią przed nosem, po czym wysypał sobie kilka na rękę, włożył do ust i popił wódką. - Wrzuć jej to do drinka – kontynuował po chwili. - Gwarantuję, że po tym będzie chętna jak nigdy.

Patrzyłem na te jego pastylki i nie mogłem uwierzyć własnym oczom.

- Czy ty, kurwa, zwariowałeś?! – Spojrzałem na niego jak na obłąkanego. – Ty serio chcesz, żebym ja to dał Emmy? Mojej Emmy?!

Kurwa mać, jak on ogóle mógł mi proponować, żebym dawał jej jakieś dragi? Przecież nie chciałem jej naćpać, prawda? Ja ją kocham, do cholery! No właśnie, kochasz ją – usłyszałem jakiś dziwny głos w mojej głowie. - Czy w takim razie nie chciałbyś jej w końcu przelecieć? Kurwa, pewnie, że bym chciał... Ale nie! Nie mogłem jej przecież tego zrobić. Co cię powstrzymuje? Dobrze wiesz, że właśnie tego chcesz. Pragniesz jej...

- Ale spokojnie. To jest całkiem niegroźne. Ja łykam je garściami.

-Jaa... Sam nie wiem – odparłem niepewnie. – Nie... Bazz, ja... nie mogę no. Naprawdę.

- No stary, nie pękaj! Powiedz, ile ty ją już tak bajerujesz? Dwa tygodnie? Trzy? W tym tempie na jakiś seks to możesz liczyć chyba dopiero za rok. – Zaśmiał się.

Wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że minął już miesiąc od czasu, kiedy ją poznałem. Cały, pieprzony miesiąc, podczas którego jedyne, na co mi pozwoliła, to żebym ją pocałował. A i to nie od razu. Nic, kurwa, więcej. A ja się tak cholernie starałem. No i co? Masz coś z tego? No właśnie. Nic nie masz. Dokładnie nic. Ile możesz czekać, aż ona w końcu będzie gotowa na coś więcej? No właśnie, kurwa, ile jeszcze? Ja już po prostu nie mogłem. Czy ona naprawdę nie rozumiała, jak bardzo jej pragnąłem? Dlatego zapytam jeszcze raz - co cię powstrzymuje? Zrób to. To, na co już od dłuższego czasu masz ochotę. Wiesz, że chcesz ją pieprzyć. Już nawet to sobie wyobrażasz. Od dłuższego czasu nie myślisz o niczym innymi, tylko o tym, żeby wreszcie ją przelecieć. Dlatego nie zastanawiaj się dłużej. Zrób to, do cholery!

- Okej – odpowiedziałem nagle.

- Wiedziałem, że się przekonasz. – Uśmiechnął się. Po chwili wrzucił jedną pastylkę do mojej wódki, a następnie dopełnił colą, która stała obok. – A teraz jej to zanieś.

Spojrzałem w stronę naszego stolika. Oboje już tam siedzieli – śmiali się, rozmawiali. Ogólnie rzecz biorąc, wyglądali na bardzo zadowolonych. To oczywiste, że ten widok zdecydowanie nie polepszył mojego nastroju. Mimo wszystko miałem jeszcze przez chwilę cichą nadzieję, że Emmy zaraz zacznie się rozglądać po klubie w poszukiwaniu mojej osoby, jednak nic takiego się nie wydarzyło. Zamiast tego była wyjątkowo zajęta czymś, co właśnie mówił do niej Slash. Na co czekasz? Idź tam. Ten chuj zaraz jej czegoś o tobie nagada i dopiero będziesz miał jazdę. Niewiele myśląc, jedną ręką chwyciłem za szklankę, drugą za butelkę i zdecydowanym krokiem ruszyłem w ich stronę.

Przez krótką chwilę byłem naprawdę przekonany do pomysłu Sebastiana, jednak im bliżej byłem stolika, tym bardziej zaczynałem nabierać wątpliwości co do moich zamiarów. Próbowałem jednak sam siebie usprawiedliwiać i jakoś to racjonalizować. Bach przecież mówił, że to niegroźne, więc w sumie chyba nic nie powinno się stać. Tak było najprościej. Wreszcie mogłem dostać to, czego chciałem. Tylko czy ja naprawdę chciałem to dostać właśnie w taki sposób? Szczerze mówiąc, wolałem, żeby ona naprawdę chciała się ze mną kochać. Żeby zrobiła to z pełną świadomością, a nie pod wpływem jakiegoś proszku. Przecież nie chodziło mi o to, żeby ją zwyczajnie przelecieć. Nie, nie, nie, to nie tak miało wyglądać; tym razem miało być inaczej. Kurwa, tutaj przecież chodziło o coś więcej. Ja ją naprawdę kochałem. Nie no, nie mogłem tego zrobić...

Byłem już tylko kilka metrów od naszego stolika, ale najwyraźniej nikt mnie nie zauważył. Kontynuowali tylko rozmowę.

- Wiesz, bo on po prostu jest przyzwyczajony do tego, że wszystkie dziewczyny ustawiają się do niego w kolejce – mówił Slash. - Może mieć każdą. Zaliczył w swoim życiu tyle panienek jak mało kto.

Cholera jasna, niech on zamknie ten ryj. Po prostu wiedziałem, że tak będzie. Miałem nadzieję, że ona nie wierzyła w to wszystko.

- Ja nie jestem w s z y s t k i e – odparła stanowczo Emmy. – I nie zamierzam od razu iść z nim do łóżka. Nie jestem taka łatwa – stwierdziła pewnym głosem. – Jeśli on tego ode mnie oczekuje, to będzie się musiał trochę bardziej postarać.

Moja ręka automatycznie zacisnęła się mocniej na szklance. Nie mogłem uwierzyć, że naprawdę to powiedziała. Bardziej? Jak to, kurwa, bardziej? Nie da się bardziej. Ja jeszcze dla nikogo się tak nie starałem jak dla niej. Czy ona tego w ogóle nie widziała? Cholera jasna, co jeszcze niby miałbym zrobić? Co jeszcze?!

- Ooo, patrzcie, kto wrócił – zawołał Saul, kiedy stałem już obok stolika. – Ochłonąłeś już trochę?

- Taa, chyba tak – rzuciłem od niechcenia, nawet na niego nie patrząc.  Od razu skierowałem swój wzrok na Emmy, która teraz wydawała się wyjątkowo zmieszana. Z pewnością domyślała się, że słyszałem to, co przed chwilą powiedziała. Aż za dobrze.

Nie miałem pojęcia, co teraz zrobić ani nawet jak się czuć. Czego ona niby ode mnie oczekiwała? No czego? Nie wystarczało jej to, ile dla niej zrobiłem? Nie widziała, jak bardzo próbowałem się zmienić? Nie czuła tego, jak bardzo ją kochałem? Jak, pytam - jak mógłbym się bardziej postarać? Kurwa, daruj już sobie te twoje starania. Dobrze wiesz, że to nic nie da. Ona i tak tego nie doceni. Pogódź się z tym. Kurwa mać, ale ja przecież tak bardzo ją kochałem. Co miałem zrobić? Potrzebowałem jej. Cóż, masz wybór. Możesz czekać wieczność, aż ona w końcu będzie gotowa, nadal się „starać” i nie mieć z tego absolutnie nic... Nadal patrzyłem w tej jej piękne, niebieskie oczy. Widziałem w nich tą słodką niepewność i niewinność. Kochałem ją i kochałem patrzeć w jej oczy. Podświadomie czułem jednak, że jedyne, co będę mógł zrobić, to patrzeć... lub możesz wreszcie wziąć sprawy w swoje ręce. Dostać to, czego chcesz. Wystarczy tylko, że podasz jej szklankę. Spojrzałem w dół na to, co trzymałem w rękach. Racja - szklankę. Na co czekasz? Działaj. To może być twoja jedyna szansa.

Nie zastanawiając się dłużej, usiadłem przy stoliku obok Emmy. Byłem naprawdę zły, ale próbowałem tego nie okazywać. Wręcz przeciwnie - starałem się być nadzwyczaj miły.

- Przyniosłem ci drinka, skarbie – powiedziałem i, jak gdyby nigdy nic, dałem jak całusa w policzek.

Ona najpierw spojrzała na mnie mocno zdziwiona, a następnie na szklankę, którą przed nią postawiłem. Prawdopodobnie nie spodziewała się takiego zachowania z mojej strony po tym, co przed chwilą powiedziała. Myślała pewnie, że zaraz zrobię jakąś rozróbę czy coś w tym stylu i bez wątpienia miała rację, bo nerwy nosiły mną już od dawna. Musiałem się jednak powstrzymać, bo inaczej na pewno byłbym na przegranej pozycji. Mimo wszystko Emmy nie skomentowała mojego podejrzanego zachowania. Co więcej, miałem nawet wrażenie, iż trochę jej ulżyło, że traktowałem ją teraz tak, a nie inaczej.

- Axl... – zaczęła i uśmiechnęła się słodko. - Mówiłam ci już przecież, że idę do pracy. Nie mogę być pijana.

- Proszę, tylko jeden, ostatni drink – starałem się ją nakłonić. – Za udany wieczór. – Uśmiechnąłem się, mimo że to, co powiedziałem, całkowicie mijało się z prawdą.

- Noo... dobrze, niech będzie. Ale ostatni. Więcej już nie piję.

Uśmiechnąłem się pod nosem, po czym objąłem ją ramieniem i przysunąłem bliżej do siebie. Ona natomiast chwyciła szklankę i powoli zaczęła sączyć alkohol. Miałem nadzieję, że teraz w końcu wszystko pójdzie po mojej myśli.

W tym czasie na szczęście wszyscy raczej zajęli się sobą. Slash darował sobie już głupie uwagi i sarkastyczne komentarze; zamiast tego wolał wlewać w siebie kolejne porcje alkoholu, latając raz po raz do baru. Duff też nareszcie zachowywał się normalnie i przestał się na mnie tak dziwnie patrzeć, a co najważniejsze, odczepił się od Emmy i zostawił ją mnie. Tak... mnie. Mimo że bardzo się z tego cieszyłem, to jak zwykle w tej sytuacji... Eh, trudno to przyznać, ale po prostu nie miałem zielonego pojęcia, co robić. Patrzyłem tylko na nią rozmarzonym wzrokiem i jedyne, co byłem w stanie powiedzieć, to tyle, że jest piękna. Nienawidziłem tego; czułem się wtedy jak totalny kretyn. To dziwne, bo zazwyczaj doskonale radziłem sobie z dziewczynami. No jasne, potrafiłem je przecież bajerować i wciskać im różne komplementy, a w łóżku nikt nie był w stanie ich zadowolić tak jak ja. Jakie to jednak miało znaczenie przy Emmy, której takie rzeczy w ogóle nie obchodziły? Ona była kompletnie inna. Kochałem ją za tą inność, kochałem to, że nie jest taka jak wszystkie. Ale to niestety zdecydowanie wszystko utrudniało. Bardzo się starałem, ale dla niej to jak widać i tak było zbyt mało. Co ja mogłem jednak poradzić? Taki byłem. Nie umiałem mówić o tym, co czuję. Praktycznie nie potrafiłem z nią rozmawiać. Teraz mogłem więc tylko patrzeć, jak Emmy dopija swojego drinka, i czekać.

Na przekór wszystkiemu, czego się spodziewałem, po opróżnieniu szklanki do końca moja słodka brunetka trzymała tylko głowę na moim ramieniu i mocno się do mnie tuliła. Przyznam, że było mi tak naprawdę dobrze, jednak liczyłem na nieco inny efekt. Zacząłem mieć nawet pewne obawy, że przez ten proszek mogła się jakoś gorzej poczuć, dlatego teraz nic nie mówiła.  Cholera, znowu wydawała się taka bezbronna i niewinna... Przez chwilę chyba nawet pożałowałem, że podałem jej tego drinka. Żeby mieć pewność, że nic jej nie jest, zapytałem się, czy wszystko w porządku, ale ona odpowiedziała tylko, że jest dobrze. Miałem taką nadzieję. Pocałowałem ją tylko w czoło i o nic więcej nie pytałem.

Na szczęście już po kilku minutach Emmy z powrotem wróciła do życia, z bardzo dobrym humorem zresztą. Ciągle się uśmiechała, była bardziej rozgadana i miałem też wrażenie, że dużo bardziej pewna siebie. Zdziwiła mnie ta jej nagła zmiana nastroju, ale byłem jednak z tego zadowolony, bo nie musiałem się już tak o nią martwić, a dodatkowo oczekiwałem, że nareszcie pojawią się te efekty, o których mówił Bazz.

W pewnym momencie Em zaczęła lustrować cały stolik wyjątkowo dziwnym spojrzeniem, po czym jej wzrok nagle zatrzymał się na butelce wódki, w której została jeszcze jakaś resztka alkoholu. Uśmiechnęła się szeroko, po czym sięgnęła po nią i całą jej zawartość wlała sobie do szklanki. Trochę się zdziwiłem, bo przecież powiedziała, że nie będzie dzisiaj już nic więcej pić, ale pomyślałem, że to pewnie przez ten proszek. Kiedy alkohol się skończył, spojrzała na mnie z dziwnym błyskiem w oczach i przysunęła się bliżej. Już miałem nadzieję, że to wstęp do realizacji moich planów, ona jednak tylko uśmiechnęła się słodko i powiedziała:

- Axl, kochanie, przyniósłbyś mi jeszcze jednego drinka? Albo najlepiej całą butelkę. Bo jakoś wszystko się skończyło.

Nie powiem, byłem nieźle zaskoczony tym, co usłyszałem. Nie zamierzałem jej jednak odmawiać alkoholu. Jeżeli mogło to mieć potem lepszy skutek dla mnie, to czemu miała nie pić?

- Pewnie, już idę – odpowiedziałem i dałem jej całusa w policzek.

Już po chwili byłem z powrotem z jej upragnioną butelką. Uśmiechnęła się promiennie na ten widok, po czym, nic nie mówiąc, zabrała się za picie, nawet nie korzystając przy tym ze szklanki. Ta dziewczyna szokowała mnie coraz bardziej. Zaraz jednak zauważyłem, że chyba nie tylko mnie. Duff nagle z powrotem zainteresował się tym, co robiła Emmy, i teraz przyglądał się jej ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Po chwili spojrzał na mnie oskarżycielskim wzrokiem; normalnie tak, jakbym to ja ją zmuszał do picia. Wzruszyłem tylko ramionami, żeby się ode mnie odwalił, więc z powrotem spojrzał na nią. Ona chyba jednak wcale nie zamierzała przestać.

- Emmy, cholera, zostaw już tę butelkę – powiedział do niej w końcu. – Chcesz się schlać? Sama mówiłaś, że nie będziesz już pić.

- Odpieprz się! – odparła mu na to, oderwawszy usta od flaszki. Patrząc na miny chłopaków, chyba żaden z nas nie mógł uwierzyć, że naprawdę to powiedziała. – Będę robić to, co mi się, kurwa, podoba! Nie jestem twoją młodszą siostrą, więc się zamknij, do cholery!

Duff patrzył na nią zszokowany przez kilka dobrych sekund. Nie tylko on zresztą. Te słowa w ogóle nie brzmiały, jakby wyszły z ust tej dziewczyny, zwłaszcza że skierowała je właśnie do McKagana. Mnie mimo wszystko nawet spodobała się taka zadziorna Emmy, jednak Duffowi chyba nie bardzo. Po jego minie było widać, ze nieźle się wkurwił. Patrzył na nią jeszcze przez chwilę, po czym wstał i bez słowa odszedł od stolika. Tak po prostu. Chłopaki wówczas wymienili między sobą zdezorientowane spojrzenia, jednak żaden z nich nic nie powiedzieli. Ja natomiast tylko cicho się zaśmiałem. Bawiła mnie cała ta sytuacja. Co więcej, miałem pewność, że tego wieczora on nie ukradnie mi już dziewczyny. Ani on, ani nikt inny.

Kiedy McKagan wreszcie zniknął, wydawało się, że już nic nie powstrzymuje mnie przed zrealizowaniem mojego planu. Póki co nie zauważyłem jednak tych efektów, o których mówił Bazz. Emmy bardziej zainteresowana była butelką wódki niż mną. Stwierdziłem więc, że muszę wreszcie sam zacząć działać. Najpierw przysunąłem się nieco bliżej do dziewczyny i zacząłem składać na jej szyi delikatne, zmysłowe pocałunki. Następnie jedną dłoń położyłem na jej udzie i przesuwałem ją coraz bardziej w górę. Liczyłem, że to ją podnieci  i tym samym zachęci do czegoś więcej.

- Emmy... – wyszeptałem jej do ucha. – Chodźmy w jakieś bardziej ustronne miejsce.

- Nie teraz – odparła mi na to. Tylko tyle. Dwa słowa.

Popatrzyłem na nią zszokowany. Co? Jak to nie teraz? Nie mogłem tego pojąć. Czy ten durny proszek nie działał? Kurwa mać, co poszło nie tak? Bach przecież mówił, że będzie chętna. No faktycznie, zrobiła się bardziej chętna - na alkohol. Ale co ze mną? Co z tym, na co czekałem przez cały wieczór? Co z seksem? Cholera jasna, tak bardzo chciałem się z nią już kochać... Czy już naprawdę nic nie było w stanie mi pomóc? Nawet ten proszek? Jak to możliwe? Kurwa, nic mi dzisiaj nie wychodziło. Wszystko szlag trafił. Nic nie szło tak, jakbym chciał.

- Axl – powiedziała nagle Emmy i, uśmiechając się, chwyciła mnie za rękę. – Ja chcę potańczyć. Chodź. – Już wstawała i miała zamiar pociągnąć mnie za sobą, ale chwyciłem ją w pasie i posadziłem z powrotem na miejscu.

- Skarbie, tańczyłaś już przecież – odparłem ze zmęczeniem. Po pierwsze nie miałem ochoty na tańczenie, a po drugie przecież i tak nie umiałem...

- Ale ja chcę jeszcze! No chodź, proszę, Aaaaaxl!

- Emmy, uspokój się. Jesteś pijana.

- Wcale nie jestem pijana, pfff... O co ci, kurwa, chodzi? – powiedziała i miałem wrażenie, że zaraz usłyszę jakiś tekst w stylu tego „odpieprz się”, które jeszcze niedawno powiedziała do Duffa. Ona jednak po chwili z powrotem się uśmiechnęła. – Axl, no chodź. Ja chcę tańczyć.

- Nie. – Nie miałem zupełnie nastroju na to, żeby odpowiedzieć coś więcej.

- No dobra. To sama będę tańczyć – oznajmiła i chwiejnym krokiem zaczęła wchodzić na stół.

- Co ty robisz? – zapytałem, lustrując ją zdziwionym wzrokiem.

- Jak to, co? Będę tańczyć! – Krzyknęła i już po chwili stała na stole, wyginając swoje ciało.

Kurwa mać, naprawdę było z nią niedobrze. Tylko czy to wina tego proszku, czy może raczej alkoholu? Miałem szczerą nadzieję, że nie moja. Tak czy siak, zaczynała już zdecydowanie za bardzo szaleć. Cholera, nie mogłem jej przecież nigdzie puścić w takim stanie. Bóg wie, co mogłaby zrobić, gdyby została sama. Jeszcze by sobie krzywdę zrobiła. Jeśli jednak nie mogłem jej zostawić, to oznaczało, że musiałem ją wziąć ze sobą - do Hell House. Od razu się uśmiechnąłem na myśl o tym. W sumie to nie był taki zły pomysł. Może jeszcze nawet nie wszystko było stracone. Mój plan mógł jeszcze dojść do skutku.

- Ej, chłopaki, zwijamy się do domu – zakomunikowałem momentalnie, jednak odniosłem wrażenie, że nikt mnie specjalnie nie słuchał. – Izzy – zwróciłem się do chłopaka, który chyba jako jedyny jeszcze w miarę trzeźwo myślał. – Do domu.

- Czemu?

- Bo tak – odparłem i ruchem głowy wskazałem na Emmy, nadal przebywającą na stole. – Idź poszukać Duffa.

On tylko kiwnął głową i od razu skierował się w stronę baru. Po chwili wrócił z ledwo przytomnym blondynem, uwieszonym mu na ramieniu. Steve pomógł podnieść się Slashowi, który również nie był już zbyt trzeźwy, ja natomiast chwyciłem Emmy w pasie i zdjąłem ją ze stołu. Raczej nie była z tego powodu specjalnie zadowolona, ale za bardzo się nie opierała. Po chwili całą szóstką wyszliśmy z Troubadour.

Szliśmy dość powoli; głównie dlatego, że spowalniał nas balast w postaci dwóch nawalonych kolesi. Steve jeszcze jako tako dawał sobie radę ze Slashem, ale niesienie zalanego w trupa Duffa nie było już dla Stradlina takim łatwym wyczynem, zwłaszcza że McKagan przecież do najmniejszych nie należał. Z Emmy na szczęście nie miałem większych problemów, bo zdążyła się trochę uspokoić. Szła nawet w miarę sprawnie, podtrzymując się jedynie ręką, którą zarzuciła mi na szyję.

- Axl... – szepnęła mi do ucha w pewnym momencie. – Gdzie my idziemy?

- Do Hell House, kochanie.

- Mmm... tak? No dobra – odparła nieco skołowana. – A macie tam coś do picia? I może jakieś... łóżko?

Uśmiechnąłem się pod nosem, kiedy to powiedziała. To był dobry pomysł, żeby zabrać ją ze sobą do domu. Bardzo dobry.

- Coś się znajdzie – zaśmiałem się.

- Kurwa mać, pomóżcie mi trochę! – usłyszałem nagle za sobą.

Odwróciłem się do tyłu i zobaczyłem, jak Izzy próbuje podnieść aktualnie leżącego na ziemi Duffa. Blondyn widocznie stracił już ostatnie resztki przytomności i totalnie odleciał.

- Axl, przypilnuj na chwilę Slasha – powiedział Steven i zostawił kiwającego się na wszystkie strony Hudsona na środku chodnika, żeby samemu pomóc Stradlinowi.

Ja jednak w tej chwili miałem nieco inne rzeczy do roboty niż niańczenie Saula, ponieważ Emmy zarzuciła mi również drugą rękę na szyję i stała tak totalnie na mnie uwieszona.

- Axl... – mruczała mi do ucha. – A wiesz, na co mam ochotę?

Wiem, na co ja mam ochotę – pomyślałem.

- Ja chcę...

- Axl! – krzyknęli do mnie chłopaki, nie dając jej dokończyć tego, co chciała powiedzieć.

Przewróciłem oczami i odwróciłem się do tyłu.

- Co, kurwa? – zapytałem wkurzony, patrząc na Adlera, który nerwowo rozglądał się na boki.

- Gdzie jest Slash?

- A co ja, kurwa, jego niańka?

- Miałeś go pilnować!

- Spokojnie. Myślę, że w takim stanie raczej daleko nie uciekł – zaśmiałem się lekceważąco.

Adler tylko westchnął, po czym zaczął rozglądać się dookoła w poszukiwaniu zaginionego Hudsona. Zaraz jednak usłyszeliśmy jakieś ciche pojękiwanie, które dobiegało ze.... śmietników? Razem ze Stevem skierowaliśmy się w tamtą stronę i po chwili zobaczyliśmy Slasha rozwalonego między koszami.

- Eeeej! Kurwa, pomocy!

No cóż, niestety brak rowu w okolicy, więc musiał władować się między śmietniki.  Ja się tylko zaśmiałem na ten widok, Adler natomiast zaczął z powrotem przywracać Saula do pionu. Kiedy wreszcie mu się to udało, znów wszyscy byliśmy w komplecie i mogliśmy iść dalej.

Po długiej i wyczerpującej drodze w końcu dotarliśmy do Hell House. Stradlin od razu rzucił Duffa na podłogę, obok kanapy, ale ten chyba nawet tego nie poczuł. Slash początkowo miał zamiar poczołgać się jeszcze do kuchni po następną butelkę Jacka, ale było to już chyba ponad jego siły, więc po prostu opadł na kanapę i poszedł spać. Emmy natomiast prosiła, żebym przyniósł jej coś do picia, tak więc posadziłem ją na kanapie i, mając nadzieję, że pod moją chwilową nieobecność nie zacznie znowu szaleć, poszedłem do kuchni.

Gdy wróciłem, dziewczyna na szczęście przebywała w tym samym miejscu, w którym ją zostawiłem. Kiedy tylko usłyszała moje kroki, odwróciła się, położyła ręce na oparciu kanapy, a na nich głowę i patrzyła na mnie w bardzo uroczy, a jednocześnie zmysłowy sposób. Posłałem jej półuśmiech, a następnie usiadłem obok i podałem jej butelkę Nightraina, którą znalazłem w kuchni. Ona nie wzięła jednak nawet jednego łyka napoju, tylko od razu odstawiła go na bok, po czym zarzuciła mi rękę na szyję i ani się obejrzałem, a siedziała na moich kolanach i przeszywającym spojrzeniem wpatrywała mi się w oczy. Byłem naprawdę zaskoczony takim nagłym działaniem z jej strony, jednak to zaskoczenie w żadnym stopniu nie mogło się równać z podnieceniem, którego doświadczałem. Jedyne, o czym w tym momencie myślałem, to żeby ją zerżnąć. Czekałem na to przecież przez cały ten pierdolony wieczór. Już się po prostu nie mogłem doczekać, aż w końcu będę mógł się z nią pieprzyć.

Wyglądało na to, że moje pragnienia chyba nareszcie miały zostać zaspokojone. Emmy jedną dłoń trzymała na moim karku, wplecioną w moje włosy, drugą natomiast delikatnie przejeżdżała po mojej klatce piersiowej. Chyba jeszcze na żadną dziewczynę nie byłem tak napalony jak na nią w tamtej chwili. W jej oczach iskrzyła się niespotykana zachłanność; nawet jej wzrok mówił „bierz mnie, do cholery”. Nie zastanawiając się dłużej, chwyciłem ją w pasie i namiętnie pocałowałem. Czy jakiekolwiek usta mogły mieć tak cudowny smak jak jej? Ona cała była tak niesamowita, że wprost nie mogłem utrzymać rąk w jednym miejscu na jej ciele. Moje dłonie powoli wędrowały po jej plecach i talii coraz niżej aż na pośladki. Całowałem ją tak zachłannie, jakbym miał już nigdy w życiu tego nie robić, jakby to była moja jedyna szansa na to.

W pewnym momencie Emmy przerwała pocałunek i przeniosła swoje usta na moją szyję. Jej ręka natomiast przesuwała się coraz bardziej w dół aż w końcu dotarła do mojego krocza. Jęknąłem cicho, kiedy jej dłoń zacisnęła się w tamtym miejscu. Wiedziałem już dobrze, czego chciała. Tym bardziej że chwilę potem zaczęła rozpinać rozporek moich spodni.

- Nie tutaj – wyszeptałem jej do ucha. – Chodźmy na górę.

Em jednak nie zmieniła pozycji, tylko dalej majstrowała przy wcześniej wspomnianym miejscu i składała ogniste pocałunki wzdłuż mojej szyi i karku. Wobec tego uznałem, że teraz to ja muszę wziąć sprawy w swoje ręce – dosłownie. Zacisnąwszy mocniej dłonie na jej pośladkach, podniosłem ją do góry i powędrowałem w stronę schodów. Ona wówczas przerwała wszystkie wcześniejsze czynności i wtuliła się we mnie mocno, oplatając ramiona wokół mojej szyi.

- Axl... chcę się kochać – wyjęczała cicho – teraz.

Uśmiechnąłem się pod nosem i po chwili otwierałem już drzwi od mojej sypialni.

Gdy tylko znaleźliśmy się w środku, powoli odstawiłem Emmy na nogi, cały czas trzymając ją jak najbliżej siebie, po czym w mgnieniu oka wróciłem do całowania jej miękkich ust. Ona nie pozostała mi dłużna i od razu zaczęła odwzajemniać pocałunki z równą namiętnością, jednocześnie prawie całkowicie poddając się mojemu dotykowi i pozwalając się obezwładnić moim dłoniom, bezkreśnie błądzącym po jej ciele. Z tego powodu po chwili niekontrolowanie straciliśmy równowagę i oboje wylądowaliśmy na łóżku, jednak nie spowodowało to przerwania naszych czułości, a wręcz przeciwnie – sprawiło jedynie, że stały się one jeszcze bardziej namiętne.

Mając teraz większe pole manewru, mogłem swobodnie zająć się czymś więcej niż tylko ustami Emmy. Przeniosłem się wówczas ze swoimi pocałunkami na szyję dziewczynę i pomału schodziłem w dół, a ona w tym czasie mierzwiła delikatnie moje włosy i mruczała mi cicho do ucha. Gdy byłem już wystarczająco blisko, chwyciłem zębami ramiączko jej sukienki i powoli zsunąłem je z ramienia brunetki. Podobnie zrobiłem zaraz z drugim. Powróciwszy na chwilę do jej ust, szybko rozpiąłem suwak jej sukienki i zsunąłem ją z niej. Pozostało mi już tylko pozbyć się bielizny dziewczyny. Zanim jednak to zrobiłem, Emmy wsunęła ręce pod moją koszulkę i uniosła ją nieznacznie do góry. Postanowiłem jej pomóc i jednym ruchem ściągnąłem ją z siebie, a ona już wtedy bez przeszkód mogła wodzić dłońmi po mojej skórze. Po chwili nie wolniej pozbawiłem i ją górnej części garderoby, a moim oczom ukazały się jędrne piersi brunetki. Od razu zasypałem je masą zmysłowych pocałunków; delikatnie przygryzałem sutki. Jej ciche, stłumione jęki dawały mi pewność, że podniecało ją to, jednak to był dopiero początek z mojej strony – chciałem ją rozpalić do czerwoności.

Powędrowałem ze swoimi pocałunkami jeszcze niżej, powoli, po jej brzuchu. Przejeżdżając ustami i nosem po jej skórze, czułem, że na całym jej ciele pojawiła się gęsia skórka, jakby już wiedziała, dokąd zmierzałem i co zamierzałem zrobić.

Podobnie jak ramiączek sukienki, dolnej części bielizny również pozbawiłem ją przy pomocy zębów. Wówczas leżała przede mną już zupełnie naga. Najpierw złożyłem jeszcze jeden pocałunek tuż nad linią jej bioder, patrząc jej przy tym głęboko w oczy, a następnie, ku swojemu ogromnemu zadowoleniu, powoli rozsunąłem jej nogi i zagłębiłem wargi w jej kobiecości. Na początku drażniłem się z nią – wykonywałem językiem okrężne ruchy, stopniowo zbliżając się do najważniejszego punktu i jedynie czasami o niego zahaczając. Jęki Em z każdą sekundą robiły się coraz głośniejsze i bardzo mnie to cieszyło, bo chciałem ją jak najbardziej podniecić.

Kiedy wiedziałem, że jest już niedaleko, przerwałem. Nie chciałem, żeby dochodziła już teraz. Wolałem zostawić to na koniec. Już bez zbędnego pierdolenia się zdjąłem spodnie i szybko wróciłem do początkowej pozycji. Włożyłem jeszcze dwa palce w kobiecość dziewczyny, żeby mieć pewność, że jest już wystarczająco mokra. Uśmiechnąłem się pod nosem, po czym zagłębiłem się w jej wargi i jednym ruchem wsunąłem się w nią. Głośny jęk Emmy i delikatny opór, który napotkałem, dały mi do zrozumienia, że była dziewicą, tak więc początkowo starałem się być raczej delikatny i robić to powoli. Z każdą sekundą moje podniecenie brało jednak górę i coraz bardziej o tym zapominałem. Jej chyba też już to nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie - głośne jęki i paznokcie wbijające się w moje plecy mówiły, że było jej dobrze. Cholernie dobrze.

W pewnym momencie wysunąłem się z niej i szybkim ruchem obróciłem dziewczynę na brzuch, a następnie ponownie w nią wszedłem. Jedną rękę trzymałem na jej piersi, a drugą wplotłem w jej włosy i delikatnie za nie pociągałem. Ustami muskałem jej szyję, płatki uszu i usta, które obróciła w moją stronę. Czułem jej przyspieszony oddech, słyszałem głośne jęki, co tylko potęgowało emocje i podniecenie. Było mi naprawdę dobrze, tak dobrze, jak jeszcze nigdy.

W końcu usłyszałem ostatni, najgłośniejszy jęk Emmy i sam poczułem, że szczytuję. Oboje doszliśmy w tym samym momencie.  To było chyba najlepsze uczucie, jakiego w życiu doświadczyłem. I najlepsza w chwila – bo z nią.

_________________________________________________________________________________           Witam, po miesiącu wreszcie jest ten przełomowy rozdział. Przepraszam, że tak długo go pisałam, ale to było mega trudne. Tak czy siak, jest. Napisałam. 

          Wybaczcie, ale z tej końcówki to mi wyszedł jakiś pornos. Chciałam tego uniknąć, no ale niestety nie wyszło. Liczę jednak na to, że nikt nie będzie się czuł jakoś specjalnie zgorszony po przeczytaniu tego.

          Przepraszam też za to, że tyle tu przekleństw, ale wiadomo, to Axl się wypowiada, a jeszcze w większości był wkurzony, więc... samo tak wychodzi.
          Chciałabym jeszcze serdecznie podziękować dwóm kochanym osobom: Starlight i MelanieRose. Dziękuję za pomoc przy tym rozdziale, zwłaszcza przy ostatniej scenie. Bez Was bym tego nie napisała.
          Przypominam również, że jeśli ktoś ma do mnie jakieś pytania, to bardzo bym prosiła, żeby zadawać je na moim asku.

          Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wszystkie miłe komentarze. :*