Rozdział 26: Nawet on zasługuje na jakąś szansę.

Muzyka do tekstu.

- Można prosić do tańca? – usłyszałam nagle uwodzicielski szept tuż koło mojego ucha i aż przeszły mnie ciarki. Po chwili poczułam, jak ktoś delikatnie chwyta mnie za rękę, a następnie obraca w swoją stronę i przed oczami zobaczyłam Axla z czarującym uśmiechem na ustach. Następnie chwycił mnie w tali i przyciągnął do siebie bardzo blisko, by zaraz zacząć wolno poruszać się w rytm muzyki. Ja jednak w ogóle nie protestowałam, tylko samoczynnie zarzuciłam mu ręce na szyję.

Cała ta sytuacja wydawała mi się jednak co najmniej dziwna. Dlaczego właśnie tańczyłam wolnego z Axlem? A może raczej dlaczego to on poprosił mnie do tańca? Wydawało mi się, że nie umie, a jednak wychodziło mu to naprawdę dobrze. Czyżby w między czasie zdążył się nauczyć? Tylko kiedy? Przez jeden dzień? Nie, to było bez sensu. Coś mi tu nie grało.

Cokolwiek jednak się działo, byłam tak oczarowana tym wszystkim, że ani myślałam się wyrywać. Było mi tak dobrze, gdy mogłam z nim tańczyć, czując jego ciepłe dłonie na moim ciele i wpatrując się w jego cudne, zielone oczy. To była przecież chwila, o której marzyłam. Tak bardzo chciałam z nim zatańczyć w ten sposób i właśnie w tej chwili miało to miejsce. To było coś cudownego.

Uśmiechnęłam się nieśmiało, cały czas wpatrując się w jego oczy, po czym przysunęłam się do niego najbliżej, jak tylko mogłam. Położyłam mu głowę na ramieniu i, zamykając oczy, mocno się w niego wtuliłam, a on objął mnie całą swoimi silnymi ramionami. Poczułam się wówczas, jakbym była w niebie.

Po chwili usłyszałam, że coś do mnie mówi, ale nie wiedziałam co. Zaczęłam się przysłuchiwać uważniej, jednak mimo moich usilnych starań nadal nie mogłam niczego zrozumieć. Słowa wydawały się jakby zlewać w jedno, a po chwili… jakby zaczęły się oddalać…

***

Muzyka do tekstu.

Nagle muzyka ucichła i ustąpiła miejsca cichej melodii gitary akustycznej, delikatnie pobrzmiewającej mi w uszach. Zdziwiona, powoli otworzyłam oczy i stwierdziłam, że gdzieś leżę, nadal jednak obejmowana przez Axla. Tylko skąd się nagle tutaj wzięliśmy? Przecież jeszcze przed chwilą staliśmy na środku salonu pośród tłumu ludzi i tańczyliśmy…

Dopiero po chwili zorientowałam się, że to był tylko sen. Cholera jasna… Znowu – pomyślałam i westchnęłam cicho.

Jeśli jednak faktycznie tak było, to oznaczało to, że z pewnością leżałam teraz na Duffie i to on się do mnie przytulał. Po chwili spostrzegłam jednak ciemnobrązowe włosy. Kurwa. Skoro to nie był Axl, ani nie Duff, to kto, do cholery?

Podparłam się na rękach, szybko podniosłam głowę do góry i zobaczyłam… no tak… Bolana. Brunet leżał sobie tuż pode mną z błogim wyrazem twarzy i obejmował mnie w tali. Byłoby to pewnie bardzo słodkie, gdyby nie to, że cały śmierdział alkoholem. Czego się jednak mogłam spodziewać po wczorajszej nocy?

Po chwili zastanowiło mnie jednak to, d l a c z e g o znajdowałam się w takim położeniu. Oboje mieliśmy na sobie ciuchy, więc nie było możliwe, żebyśmy się ze sobą przespali po pijaku. Nie miałam jednak pojęcia, jak to się stało, że obudziłam się, leżąc na nim. Ostatnie, co pamiętałam, to jak siedziałam sobie na kanapie, popijając Jacka Danielsa, i obserwowałam, jak ostatni imprezowicze powoli zaczynali się wykruszać. A potem nic.

Cóż, najwyraźniej w pewnym momencie ja też odpadłam, chociaż nie wiedziałam, czy ze zmęczenia, czy może przez alkohol. Pewne było jednak, że miejsce do spania upatrzyłam sobie akurat na klacie Rachela, który niespodziewanie zaliczył zgon w trakcie trwania imprezy i nadal spał sobie w najlepsze.

Uśmiechnęłam się delikatnie, patrząc na niego. Impreza spędzona w jego towarzystwie rzeczywiście była bardzo przyjemna. W sumie był naprawdę świetnym facetem. Miły, przystojny i do tego znakomicie tańczył. Super, co nie? Mimo wszystko wiedziałam, że to by było na tyle. Jasne, bardzo go polubiłam, ale wolałam jednak, żeby nie było między nami niczego więcej. Póki co nie chciałam się z nikim wiązać. Nawet z nim.

Delikatnie zsunęłam jego ręce ze swoich pleców, po czym powoli podniosłam się na równe nogi. Wolałam, żeby Rachel nie zastał mnie, leżącej na nim, gdy się obudzi.

Zaczęłam rozglądać się po całym pomieszczeniu. Zobaczyłam mnóstwo różnych ludzi porozwalanych po całym salonie i do tego przerażający syf. Kurwa, i pewnie ja będę musiała to teraz posprzątać – pomyślałam sobie, mocno niezadowolona. – Zajebiście.

Zaraz jednak przypomniałam sobie, że przecież cały czas słyszałam, jak ktoś gra na gitarze. Uświadomiłam sobie wówczas, że nie wszyscy tam obecni byli w stanie zgonu po zbyt intensywnym imprezowaniu. Niedaleko mnie, na jakimś krześle, siedział Izzy, jak zwykle z tym swoim czarnym akustykiem w rękach. Byłam przekonana, że był tu już od dość długiego czasu. Przez chwilę poczułam dziwną obawę, że skoro zapewne widział, jak leżałam na Bolanie, mógł sobie pomyśleć o nas coś, co niekoniecznie zgadzało się z prawdą. Zaraz jednak się uspokoiłam, bo Stradlin wydawał się być całkowicie pochłonięty swoją gitarą i nawet na mnie nie spojrzał, chociaż z pewnością zdawał sobie sprawę z mojej obecności i z tego, że już nie spałam.

- Hej – powiedziałam do niego cicho.

On w odpowiedzi jedynie lekko skinął głową, nawet nie podnosząc na mnie wzroku. No tak, to w końcu Izzy…

Po chwili zorientowałam się, że oprócz gitary słyszałam jeszcze jakieś głosy, dobiegające z kuchni. Odwróciłam się w tamtym kierunku i po chwili z pomieszczenia wyłonili się Slash i Caroline, trzymając się za ręce. O mało nie zakrztusiłam się na jej widok.

- Co ona tu, do cholery, robi? – zapytałam Slasha, patrząc na nich oniemiała.

- Jak to - co? Stoi… - odparł Saul, wzruszając ramionami. – A tak nawiasem, to cześć.

Pokręciłam głową z dezaprobatą. On najwyraźniej w ogóle nie zrozumiał, o co mi chodziło.

- Car, proszę cię – zwróciłam się po chwili do dziewczyny – powiedz mi, że nie byłaś tu przez całą noc… - powiedziałam błagalnym tonem, chociaż i tak domyślałam się, jaka będzie odpowiedź.

Nie odpowiedziała, a jedynie uśmiechnęła się krzywo. Wiedziałam, co to oznaczało.

- O jezu… - westchnęłam, łapiąc się ręką za głowę.

Dlaczego ja w ogóle byłam tak głupia i pozwoliłam, żeby to Slash się nią zajął? Powinnam była mieć ją na oku i dopilnować, żeby bezpiecznie wróciła do domu na noc, ale nie, ja zamiast tego imprezowałam sobie ze Skidami, a potem… W gruncie rzeczy nie pamiętałam nawet, co dokładnie robiłam. I kiedy straciłam Collins z zasięgu wzroku. Zajebiście, nie ma co. Dobra ze mnie przyjaciółka.

- Powiedziałaś chociaż komukolwiek, że wychodzisz? – dodałam po chwili. W ogóle wcześniej nie pomyślałam o tym, żeby zapytać się jej rodziców o zgodę na wyjście na imprezę i dopiero teraz ten pomysł zaświtał mi w głowie. Cóż, nie było to dziwne, jeśli chodzi o mnie. Nigdy w sumie nie musiałam się pytać o żadne pozwolenie, bo nikogo tak naprawdę nie obchodziło to, co się ze mną działo. Pomyślałam jednak, że rodzice Caroline, nawet jeśli nieobecni w domu, woleliby pewnie wiedzieć, co robiła ich córka. Miałam głęboką nadzieję, że chociaż Collins o tym pomyślała.

Gdy tylko usłyszała moje pytanie, wcześniejszy uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy, a zamienił się w niepewność i zmieszanie.

- Eee… No… nie – odparła niemrawo, zerkając w podłogę.

No tak. Czyli jednak nawet ona nie pomyślała.

- Dobra, spokojnie. Nie gorączkuj się, Em – wtrącił szybko Slash, widząc moją mocno niezadowoloną minę. – Przecież wszyscy żyjemy, więc chyba jest w porządku, nie? Zaraz odwiozę ją do domu i nikt się nie dowie, że gdzieś była w nocy – powiedział, obejmując ją w pasie i posłał jej uroczy uśmiech.

Nie wiedziałam, czy to dobry pomysł, żeby prowadził samochód, będąc na kacu, zwłaszcza z Caroline na pokładzie. Patrząc jednak na niego, musiałam przyznać, że wcale nie wyglądał, jakby był w kiepskim stanie, a wręcz przeciwnie. Jak widać jego organizm był tak przyzwyczajony do ekstremalnych ilości alkoholu, że taka jedna, mała impreza zupełnie nie miała na niego wpływu.  A może powinnam raczej powiedzieć, że to pewna urocza blondynka właśnie miała na niego całkiem spory wpływ? Cóż, tak czy siak, upewniało mnie to przynajmniej w przekonaniu, że niczego wczoraj nie brał, tak jak obiecał.

- Eh, no dobra… - westchnęłam po chwili. – To w takim razie zwijajcie się już.

Oboje posłali mi tylko szerokie uśmiechy, po czym Caroline szybko pobiegła po swoją torebkę. Gdy wróciła, Hudson ponownie chwycił ją za rękę i wspólnie opuścili Hell House.

Nagle usłyszałam jakichś hałas z góry i ktoś zaczął schodzić po schodach. Po chwili moim oczom ukazał się Duff z całkowicie rozczochranymi włosami, popijając piwo z puszki, którą trzymał w ręku. O dziwo był jednak ubrany.

- Cześć – powiedział do mnie wyjątkowo radosnym tonem.

- Hej – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niego. – I jak tam? Rozerwałeś się trochę w nocy?

- Taa… - odparł, drapiąc się po głowie z nieco zakłopotaną, ale jednak zadowoloną miną. – Nie zaprzeczam – dodał i zaśmiał się lekko.

W tym momencie na dół zeszła drobna, długowłosa szatynka – ta sama, która wpatrywała się wczoraj w niego tym tęsknym wzrokiem. Ubrana była jedynie w bieliznę i… koszulkę McKagana. Cóż, wyglądało na to, że noc chyba faktycznie im się udała…

Dziewczyna podeszła do niego i, obdarowawszy go promiennym uśmiechem, chwyciła go za rękę. Następnie pociągnęła go za sobą do kuchni i tyle ich było widać.

Nie minęła nawet minuta, kiedy w salonie pojawił się także szeroko uśmiechnięty Steven w towarzystwie dwóch uroczych blondynek, które wyglądały niemal jak siostry. Popcorn nie był już jednak na tyle łaskawy, żeby chociaż trochę się odziać i paradował w samych bokserkach, ukazując wszystkim dookoła swój okazały dywan na klacie. Rzucił mi tylko krótkie „cześć” w przelocie, po czym odprowadził panie do wyjścia i pożegnał się z nimi, umawiając się przy okazji na kolejne spotkanie. Następnie ruszył w kierunku schodów i chciał wejść z powrotem na górę, być może po to, żeby w końcu się ubrać.

Wtem jednak usłyszeliśmy jakiś hałas i znowu coś zaczęło staczać się na dół. Po chwili w salonie zaroiło się od skąpo ubranych dziewczyn, a wraz z nimi pojawili się oczywiście Nikki i Tommy.

- No dobrze, moje panie, to zmieniamy sypialnię – zakomenderował albo może raczej wybełkotał Sixx i, podpierając się na ramionach swoich domniemanych groupies, ruszył ku wyjściu. – Gospodarz imprezy żegna państwa! – zawołał jeszcze w drzwiach, po czym cały tłum wysypał się na zewnątrz.

Po kilku minutach z piętra zdążyło zejść jeszcze kilka innych, już nie znajomych mi par, chociaż nie miałam zielonego pojęcia, jak oni wszyscy się tam pomieścili. Niektórzy ludzie podnieśli się też z podłogi i, w jakimkolwiek stanie byli, większość w końcu opuścili Hell House. Jedynymi z osób, które nadal znajdowały się pod naszym dachem, a które nie należały do domowników byli… oczywiście Skidzi. Biorąc pod uwagę, co wczoraj wyprawiali, wcale nie byłam zdziwiona.

- Ej, Izzy… - Zerknęłam na czarnowłosego, który nadal siedział w tym samym miejscu, co wcześniej, mając jednak zupełnie gdzieś wszystkich ludzi, którzy przewijali się przez Hell House. - A może by ich tak obudzić? – zapytałam, omiatając wzrokiem cały salon.

- Wszystko jedno.  – Wzruszył ramionami, nie odrywając nawet wzroku od gitary. - Jak chcesz, to ich budź.

Przewróciłam tylko oczami. Dzięki za pomoc, Stradlin…

Po chwili zerknęłam na kanapę, na której nadal leżał Rachel, ale jego zdecydowanie ominęłam. Rozejrzałam się więc dookoła i moje spojrzenie zatrzymało się na Snake’u, który wylegiwał się obok schodów, trzymając głowę na cyckach jakiejś dziewczyny, która wyjątkowo ostała się jeszcze w Hell House.

- Snake – powiedziałam, uprzednio podchodząc do miejsca, w którym się znajdował. – Snake. – Trąciłam go nogą. – Obudź się, do cholery – syknęłam.

Po chwili usłyszałam tylko jak ziewa przeciągle. Podparł się na rękach, po czym spojrzał na mnie, lekko mrużąc oczy.

- Hej, kocie. To już po imprezie? – zapytał, po czym przeniósł zdziwiony wzrok na dziewczynę, na której leżał. – Kurwa, ale się działo… - powiedział, mrugając oczami, po czym powoli zaczął się podnosić na nogi. – Ja pierdolę, ale mam kaca… Mała, mogłabyś mi przynieść coś do picia? – Spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem.

- Ta, jasne - odparłam i skierowałam się do kuchni w nadziei, że cokolwiek jeszcze ostało się po wczorajszej nocy.

Byli tam już oczywiście Duff i ta jego lasia. Gdy weszłam do środka, on siedział na jednym z krzeseł pod ścianą, a ona na jego kolanach i całowała go namiętnie. Zauważyłam również, że McKagan cały czas trzymał ręce na jej pośladkach. Zaśmiałam się tylko i po prostu podeszłam do lodówki. Cieszyłam się, że Duff znalazł sobie jakąś dziewczynę, chociaż, znając Gunsów, wiedziałam, że będzie to pewnie tylko przelotna znajomość. Mimo to stwierdziłam, że nie będę im przeszkadzać, tylko szybko wyjęłam cudem znalezioną butelkę z piwem z lodówki i ponownie ruszyłam w stronę salonu.

Gdy wróciłam, Scotti i Rob również byli już na nogach i razem ze Snake’iem zawzięcie próbowali dobudzić Sebastiana.

- Bazz, do cholery jasnej, obudź się!

- Mmm… Jeszcze pięć minut, mamo… - zajęczał cicho Bach.

- Kurwa mać, nie jestem twoją matką! – krzyknął Snake - Rusz dupę!

Po kilku kolejnych wrzaskach i szturchnięciach Sebastian w końcu niemrawo otworzył oczy i zaczął się rozglądać dookoła.

- Co jest, kurwa… – zawył, zawzięcie przecierając oczy, jakby nie był w stanie nic zobaczyć.

- Masz, napij się tego. – Snake wziął ode mnie piwo i podał je Bachowi.

Chłopak na ślepo chwycił butelkę w ręce, przystawił ją do ust i zaraz zaczął ciągnąć z niej zachłanne łyki.

- Ahh, od razu lepiej… - westchnął po chwili. – Która to godzina? – dodał nieco bardziej trzeźwo, zerkając na mnie.

- Już prawie siódma.

- To kurewsko wcześnie… ale w sumie wszędzie lepiej niż na tej cholernej podłodze – stwierdził, drapiąc się po głowie, po czym powoli i z ogromnym trudem zaczął podnosić się do pionu. – Kurwa, wszystko mnie boli… i głowa też – westchnął, chwiejąc się lekko. – A gdzie Bolan? – zapytał, patrząc na nas wszystkich.

- On urządził się nieco lepiej od ciebie i chrapie na kanapie – oznajmiłam i ruchem głowy wskazałam na chłopaka.

- No, ja też miałem całkiem wygodnie – wtrącił Snake – załatwiłem sobie poduszkę z cycków. – Uśmiechnął się szeroko.

Dobrze, że nie widzieli, z kogo kołdrę miał Bolan – pomyślałam od razu.

Wtem Izzy, jakby czytając mi w myślach, parsknął cichym, tłumionym śmiechem. I bynajmniej nie chodziło mu wcale o poduszkę z cycków. Wszyscy wówczas spojrzeli na niego zdziwieni, ale szczęśliwie nie wiedzieli, co miał na myśli. Tylko ja lekko się zaczerwieniłam.

Po chwili wszyscy Skidzi ruszyli w kierunku kanapy, na której leżał Rachel. Proces budzenia przebiegł podobnie jak w przypadku Sebastiana, czyli niezbyt delikatnie.

- Ja pierdolę, mój łeb… - zajęczał Bolan, łapiąc się za głowę, gdy w końcu został doprowadzony do stanu względnej przytomności. – Bach, coś ty mi, do kurwy nędzy, dosypał znowu do tego Danielsa?!

- Czego ty się czepiasz? To świetny towar był. – Sebastian wyszczerzył zęby w krzywym uśmiechu. - Ja przynajmniej się bardzo dobrze bawiłem. – Wzruszył ramionami ze śmiechem.

- To, kurwa, może eksperymentuj na sobie, a nie znowu na mnie! Dla ciebie wszystko jest dobre, a ja potem ląduję w jakimś rynsztoku!

- Albo na kanapie – odezwał się Scotti i wszyscy się zaśmiali.

- Ja pierdolę, zaraz zejdę… - zajęczał Bolan, zupełnie nie widząc powodu do śmiechu, i ponownie położył głowę na kanapie.

- Masz, napij się – zaproponował Sebastian pojednawczo, podając chłopakowi piwo.

Rachel tylko popatrzył na niego morderczym wzrokiem, po czym jednym ruchem wyrwał butelkę z rąk Bacha, wzdychając ze zdenerwowaniem, i pociągnął z niej sporego łyka.

- Kurwa, praktycznie nic nie pamiętam… - westchnął, oderwawszy usta od flaszki. - Zrobiłem coś głupiego? – zapytał, patrząc na wszystkich dookoła.

- Nie, wypiłeś tego Danielsa i od razu zasnąłeś… - odparł Rob - Ty na kanapie, a Bazz na podłodze.

- Uff, to dobrze… - westchnął Bolan.

- Jak dla kogo? – zapytał Bazz. – Ty nie musiałeś spać na twardej podłodze…

- Jakbyś przestał podrzucać wszystkim te swoje pieprzone pigułki, idioto, to byś spał, tam gdzie…

- Dobra, wszystko fajnie, ale koniec już tego pierdolenia – przerwał im szybko Snake. - Dzieci, do domu – zakomenderował.

- Kurwa… Ja pierwszy… otwórzcie drzwi… - zabełkotał nagle Sebastian, po czym złapał się za usta. – Zaraz wracam… - powiedział i, zataczając się, wybiegł z Hell House w wiadomym celu.

Reszta Skidów tylko wzruszyła ramionami, śmiejąc się, po czym rzucili krótkie „cześć” do mnie oraz Stradlina.

- Zaraz was dogonię, chłopaki! – zawołał do nich Rachel, gdy wytaczali się na zewnątrz – tylko jeszcze się pożegnam – dodał, uśmiechając się do mnie. Po chwili przysunął się do mnie bliżej i rozłożył ręce, jakby chciał objąć mnie w tali i przytulić. – Miło mi było… - zdążył tylko wybąknąć, po czym nagle złapał się za usta i zaraz popędził w stronę drzwi, w ślad za Bachem.

Oboje z Izzy’m parsknęliśmy wówczas stłumionym śmiechem, ale na szczęście Bolan już nas nie słyszał, bo był zajęty kolorowaniem naszego trawnika pawiami razem z Sebastianem. Gdy zdążyliśmy ochłonąć, drzwi nagle się otworzyły i znów stanął w nich Rachel.

- Musisz mi wybaczyć, Em, ale po tej imprezie jestem po prostu nie do życia – westchnął, nieco zawiedziony. – No trudno, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze w nieco lepszych okolicznościach. Trzymaj się – powiedział i uśmiechnął się do mnie ciepło.

Odwzajemniłam gest i pomachałam mu na pożegnanie. Zostałam tak do chwili, gdy drzwi do końca się za nim zamknęły. Wtedy jednak, mimo że usilnie próbowałam się powstrzymać, znów zaczęłam się śmiać. Izzy jedynie popatrzył na mnie z politowaniem, chociaż sam jeszcze przed chwilą robił to samo, co ja. Wzruszyłam tylko ramionami, po czym usiadłam na kanapie.

Nagle znów usłyszałam skrzypienie stopni i po chwili moim oczom ukazał się pewien rudawy osobnik. Po Axlu, w przeciwieństwie do reszty i pewnie również do mnie, zupełnie nie było widać skutków wczorajszej imprezy. Wręcz przeciwnie - był świeży, zadbany i jakby zupełnie wypoczęty. Jak zwykle wyglądał cholernie dobrze…

Gdy tylko mnie spostrzegł, posłał mi nieśmiały, uroczy uśmiech. Znając go, myślałam, że zaraz usiądzie obok mnie lub jakoś się odezwie, lecz on od razu skierował się do kuchni i po chwili zniknął z zasięgu mojego wzroku.

Gdy tylko go zobaczyłam, przypomniał mi się nie tylko mój dziwny sen, ale również to, co wydarzyło się wczorajszej nocy. Było to jedno z ostatnich wydarzeń przed moim zaśnięciem, a jednak pamiętałam je bardzo dobrze. Axl mnie p r z e p r o s i ł. Brzmi nieprawdopodobnie, a jednak tak się stało. Wciąż miałam co do niego bardzo mieszane uczucia, co nie zmieniało faktu, że naprawdę byłam pod wrażeniem tego, co mi wczoraj powiedział i że w ogóle się odważył. Wydawało mi się, że jeszcze nigdy nie słyszałam takiej szczerości w jego głosie. To naprawdę było coś niesamowitego jak na niego.

- Hej – nagle z moich przemyśleń wyrwał mnie głęboki, męski i oczywiście niezwykle znajomy mi głos. Zwróciłam głowę w kierunku, z którego dochodził i… aż mnie zatkało. Axl siedział koło mnie, w jednej ręce trzymając kubek z kawą i łyżeczką, a w drugiej cukierniczkę, i uśmiechał się do mnie słodko. – Wybacz, nie wiedziałem, ile słodzisz – dodał po chwili, jakby nieco zakłopotany, zauważywszy zapewne, że z głębokim zdziwieniem wpatruję się to w niego, to w przedmioty, które miał w dłoniach.

Byłam totalnie oniemiała. Czy Rose właśnie zrobił mi kawę? I to w dodatku z własnej nieprzymuszonej woli? Nie ukrywam, że był to miły gest z jego strony, ale… czy tylko mi wydawało się to cholernie nielogiczne?

 - Dzięki – powiedziałam odrobinę niepewnie, biorąc jednak od niego jeszcze ciepły kubek, po czym wsypałam do niego dwie łyżeczki z cukierniczki, którą postawił na stole. – Nie musiałeś – dodałam, mieszając kawę.

- Pomyślałem, że po wczorajszej imprezie dobrze ci zrobi – odparł, uśmiechając się troskliwie, po czym sięgnął do kieszeni i wyjął z niej papierosy. – Chyba dobrze się bawiłaś, co nie? – zapytał, podsuwając mi paczkę czerwonych Marlboro.

- Tak… było całkiem w porządku – odpowiedziałam, po czym z wyjątkową chęcią wzięłam jednego i zaraz zaczęłam go podpalać. Cholera - gorąca kawa i fajki – to było dokładnie to, czego teraz potrzebowałam. – Myślę, że wszyscy dobrze się bawili – stwierdziłam, uprzednio wydmuchując dym z ust, i chyba nawet delikatnie się uśmiechnęłam. – I chłopaki się rozerwali… - dodałam, zauważywszy w progu kuchni Duffa z przyklejoną do niego tamtą laską.

- Po takiej długiej abstynencji od imprez wszystko wydaje się przyjemniejsze – skomentował McKagan, szczerząc się. – Tak czy inaczej, trzeba to jak najszybciej powtórzyć. A przy okazji… chciałbym wam przedstawić Mary.

- Cóż za oryginalne imię… - rzucił Izzy ironicznie, a ja wręcz usłyszałam w głowie, jak mówi, że wszystkie dziewczyny i tak mają tak samo na imię. Jak widać było w tym trochę prawdy.

Mary jedynie uśmiechnęła się do niego promiennie, najwyraźniej nie zrozumiawszy aluzji, nie zdążyła jednak niczego powiedzieć, bo nagle usłyszeliśmy dźwięk telefonu. Wszyscy – łącznie ze Stevenem, który zdążył już ponownie zejść na dół - spojrzeliśmy po sobie, jednak nikt jakoś nie był łaskaw się ruszyć.

- O jezu, dobra… - westchnął Duff i niechętnie poszedł odebrać. – Halo? – zapytał z dość znudzonym wyrazem twarzy, jednak po chwili jakby zaświeciły mu się oczy. – To Alan – zakomunikował scenicznym szeptem, zakrywając wcześniej słuchawkę.

Wszyscy wówczas wydali się dużej bardziej zaciekawieni niespodziewanym telefonem i zaczęli uważnie przysłuchiwać się rozmowie. Cóż, niedziwne. To naprawdę musiało być coś ważnego, skoro Alan aż tak się pofatygował, że sam zadzwonił do Gunsów i to jeszcze o siódmej rano.

- Że co…? Serio…? Żartujesz?! – wykrzyknął po chwili Duff, rozradowany. – To zajebiście! Kurwa, stary, dzięki… Tak. Tak, przekażę im wszystko. Ok, trzymaj się – zakończył i odwiesił słuchawkę. – Jedziemy do Londynu! – wykrzyknął zaraz, spojrzawszy na nas wszystkich.

- Co, kurwa? Chyba żartujesz? – zapytał momentalnie Axl, jakby nie dowierzając. Po chwili jednak jego zdumienie przerodziło się w najprawdziwszą euforię i nie dał nawet dojść do głosu pozostałym Gunsom. – Ja pierdolę, to zajebiście! Haha, cholera, pojedziemy do Anglii, do Europy! Będziemy… będziemy sławni na całym świecie! Tak, kurwa, tak! Haha! O ja jebię… Jak to się w ogóle stało?

- Ponoć Tom rzucił niedawno Geffenowi hasło, żeby przed promowaniem albumu w Stanach zagrać najpierw parę koncertów w Europie. Wiesz, od tak.

Domyśliłam się, że chodziło mu o Toma Zutauta, o którym słyszałam już parę razy z ust chłopaków. Z tego, co wiedziałam, również był to pracownik Geffena, chociaż nie miałam tak naprawdę pojęcia, czym się zajmował. Mi osobiście wydawał się być trochę jak drugi, nieco bardziej przyjacielski menadżer zespołu.

- No i pomysł zaskoczył – kontynuował McKagan. - Geffen od razu zlecił swoim ludziom, żeby coś zorganizowali i proszę bardzo. – Pstryknął palcami. - Na zawołanie mamy załatwione trzy koncerty w Londynie!

- No i zajebiście – rzucił Axl, uśmiechając się szeroko. – Kiedy lecimy?

- 15 czerwca – oświadczył Duff. – Wszystko jest już zarezerwowane.

– Ej, ale to jest chyba jakoś za dwa tygodnie, nie? - dorzucił Popcorn.

- Czyli nie mamy dużo czasu… - odezwał się nagle Stradlin, przygryzając wargę, po czym westchnął cicho. – Szczerze mówiąc, to ja w ogóle nie wiem, po co nam ten Londyn. Mnie tam by spokojnie wystarczyły Stany. – Uśmiechnął się krzywo. - No ale cóż, skoro już mamy lecieć do tej pieprzonej Anglii i planujemy międzynarodową karierę, to naprawdę przydałoby się mieć wreszcie jakiś teledysk. – Pokiwał głową z zaciśniętymi ustami. - Zmiksowany, gotowy… i wydany – dodał, patrząc znacząco na Axla.

Nagle Rose’owi jakoś zupełnie przeszedł wcześniejszy stan radości.

- Odpieprz się – rzucił cicho, zerkając w podłogę. – Powiedziałem już, że się nie zgadzam i nie zmienię zdania.

Wiadomo było, że jak Axl coś mówi, to mówi to na poważnie, więc nie mogliśmy sobie robić złudzeń. Skoro oświadczył, że nie wyda teledysku, to go nie wyda i żadna siła go nie przekona, żeby zmienił decyzję. Był cholernie uparty – ta cecha nadal pozostawała u niego niezmienna.

No i wtedy oczywiście spojrzenia wszystkich od razu skierowały się na mnie.

- Emmy… - westchnął Izz z nieco zbolałą miną – wiem, że już o tym gadaliśmy i nie byłaś specjalnie przekonana… Pewnie nadal nie jesteś, ale… teraz naprawdę – błagamy cię wszyscy – naucz go tańczyć.

Popatrzyłam na nich przez chwilę, zapewne z dość zagadkowym wyrazem twarzy, po czym przeniosłam wzrok na Axla. Uśmiechał się uroczo i wlepiał we mnie to swoje proszące spojrzenie.

Pewnie jeszcze dwa dni temu kategorycznie bym odmówiła, nawet się nad tym nie zastanawiając. Teraz jednak ta decyzja wcale nie wydawała mi się już taka oczywista. Nie miałam przecież serca z kamienia, zwłaszcza ze chodziło od dobro całego zespołu. A on w końcu też był człowiekiem. Nie żeby coś, nadal nie darzyłam go specjalnie pozytywnymi uczuciami i po prawdzie prawie w ogóle mu nie ufałam, ale… cholera, nagle stał się jakiś taki… Ja wiem? Fajny… Zrobił mi przecież kawę, dał mi papierosy – a wczoraj jeszcze tak pięknie mnie przeprosił! To wszystko naprawdę robiło na mnie wrażenie. Chyba po raz pierwszy rzeczywiście miałam wrażenie, że on sam faktycznie chciał się zmienić. Nie miałam oczywiście zamiaru do niego wracać ani nic takiego. Jedne przeprosiny po takim czasie nie mogły przecież sprawić, że zupełnie bym mu wybaczyła, a co dopiero jeszcze od tak miałabym znowu z nim być. Nic z tych rzeczy. Czułam po prostu, że mimo wszystko nawet on zasługuje na jakąś szansę. Chociażby tą najdrobniejszą.

Westchnęłam cicho i delikatnie się do niego uśmiechnęłam.

- Dobra... Niech będzie. Podejmę się tego trudnego wyzwania. – Zaśmiałam się i lekko pokręciłam głową, sama po części nadal nie wierząc w to, co mówiłam.

Axl wpierw wydał się być totalnie zdziwiony moimi słowami, podobnie chyba z resztą jak inni. To ciekawe, bo przecież chyba właśnie na taką odpowiedź liczyli. Wyglądało jednak na to, że mimo to nawet oni nie wierzyli w powodzenie swego planu i w to, że się zgodzę. Zapewne nie mogli uwierzyć w to, jak bardzo się pomylili.

Po chwili jednak Rudzielec uśmiechnął się szeroko.

- Cholera jasna, Emmy, strasznie ci dziękuję, naprawdę – zaczął mówić po prostu przeszczęśliwy. Aż miałam wrażenie, że zaraz rzuci się na mnie, żeby mnie wyściskać. – Nawet nie wiesz, jak strasznie się cieszę. Obiecuję ci, że nie pożałujesz tej decyzji.

- Mam taką nadzieję… - powiedziałam cicho i kątem oka zerknęłam na Izzy’ego.

Stradlin w podzięce jedynie skinął głową i lekko się uśmiechnął. W jego spojrzeniu było jednak widać, że też był bardzo zadowolony.

- To kiedy zaczynamy? – zapytał Axl z niesamowitym podnieceniem w głosie. – Jutro? A może już dzisiaj? W sumie możemy iść nawet teraz, ja jestem gotowy. – Wyszczerzył zęby.

- Spokojnie. Na to mamy jeszcze czas. Teraz - powiedziałam, rozglądając się dookoła – trzeba posprzątać cały ten syf.

 - To ja ci pomogę – natychmiastowo zaproponował Axl.

- No… ja tam chyba niby też mogę… – dodał Popcorn, drapiąc się po głowie i uśmiechając się krzywo.

- To ja w takim razie skoczę na górę się ubrać – powiedziała nagle Mary, spoglądając na Duffa, po czym ruszyła w kierunku schodów. Nie omieszkała oczywiście elegancko pokręcić przy tym tyłkiem, podobnie jak wszystkie typowe laski z Sunset. I nie zapomnijmy, że w dodatku nadal miała na sobie tylko majtki.

- Hej, czekaj, idę z tobą! – zawołał od razu McKagan, uśmiechając się szeroko, i prędko poleciał za nią, tym samym zręcznie wymigując się od roboty.

Pokręciłam tylko głową z jednoczesną dezaprobatą i rozbawieniem. Cóż, wyglądało na to, że ukochana, młodsza siostrzyczka w końcu zeszła na drugi plan, a w Duffie ponownie odezwała się gunsowa natura. Cóż te kobiety robią z mężczyznami… i imprezy.

- Izzy, a może ty nam pomożesz? – zapytałam po chwili czarnowłosego.

- Pewnie. Mogę wam pograć na gitarze – odparł, uśmiechając się cynicznie.

- Dzięki, Izzy – powiedziałam z niemniejszą ironią, łapiąc się pod boki, i uśmiechnęłam się do niego sztucznie. – Dobry z ciebie kolega.

- Nie ma za co – odparł, po czym zaraz zaczął podpalać papierosa. - Nawet będę taki dobry i pozwolę ci wybrać piosenkę – dodał po chwili.

Przewróciłam tylko oczami, już nawet nic nie mówiąc, po czym po prostu zabrałam się za to cholerne sprzątanie. Na szczęście w tym domu można było jeszcze na kogoś liczyć. Steven to dobry kumpel, a Axl… Cóż, powiem tyle – nadal byłam w szoku.

Gdy już ogarnęliśmy z grubsza cały ten nasz domowy pierdolnik, drzwi Hell House nagle się otworzyły i stanął w nich Slash. Ruszył w głąb mieszkania, bez słowa rzucając kurtkę na podłogę, a następnie bezwładnie opadł na kanapę.

- Kurwa, dajcie mi coś mi coś do picia… - zajęczał głośno po chwili.

- Nic już nie ma, stary - odparł Steven smutno, stając w progu kuchni z workami na śmieci w rękach. – Wszystko wczoraj wychlali. Lodówka jest pusta.

- Coś się stało? – zapytałam, widząc zmartwioną minę Hudsona, która z pewnością nie była skutkiem porannego kaca ani też braku alkoholu. Coś musiało być na rzeczy.

Westchnął cicho.

- Zgodnie z planem odwiozłem Caroline do domu.  Mówiła, że jej rodziców nie ma, więc pomyślałem, że teren czysty i kulturalnie odprowadziłem ją pod samiutkie drzwi. Nie zdążyliśmy się jednak nawet porządnie pożegnać, kiedy nagle ktoś otworzył drzwi i zrobiło się zbiegowisko. Jakiś babsztyl zaczął coś krzyczeć, że Caroline szukała policja i że rodzice o wszystkim już wiedzą. I że chyba będzie miała szlaban do końca życia – dodał smutno. - A mnie na dodatek nazwali bandytą i pijanym przybłędą. Na koniec zgarnęli ją do domu i po prostu zatrzasnęli mi drzwi przed nosem, a gdy szedłem do samochodu, jakiś stary dziad krzyczał jeszcze za mną, żebym nie liczył na to, że kiedykolwiek jeszcze ją zobaczę – powiedział, po czym, wzdychając, przetarł twarz dłońmi. - Jakie to wszystko jest popierdolone… Kurwa, muszę się napić!

Patrzyłam na niego z powagą, trzymając ręce założone na piersiach, a gdy skończył mówić, wbiłam dość zmartwiony wzrok w podłogę.

Cholera… Spodziewałam się, że dziewczyna może mieć kłopoty, ale nie aż takie. Policja? Szlaban do końca życia? Naprawdę miała przesrane i to jeszcze po części przeze mnie. Dodatkowo Slash również miał spory problem, bo oznaczało to, że nie może się nawet z nią widywać, a przecież wiadomo było, jak bardzo mu na tym zależało. Kurwa, a mogłam jej pilnować…

- Cóż, my też już w sumie mamy dość tego sprzątania – powiedziałam po chwili, kątem oka zerkając na Axla i Stevena. – Co wy na to, żeby przejść się do Rainbow? – zaproponowałam, mając nadzieję, że to nieco polepszy humor Saulowi.

- Chciałbym ci tylko przypomnieć, że jesteśmy spłukani – zaznaczył Izzy. – Całą kasę Slash wydał na wczorajszą imprezę.

- Spoko, ja stawiam – powiedziałam, zanim którykolwiek z nich zdążył się jeszcze odezwać.

***

- Będziesz tak tylko stał i się patrzył? – zapytałam Axla, który już od ponad minuty siedział na jakiejś czarnej skrzyni i jedynie mi się przypatrywał. Jednocześnie rozciągałam nogi przy poręczach przykręconych do ścian, prawie całych pokrytych lustrami.

Wczoraj, po powrocie z Rainbow, Rose przebłagał mnie, by naukę tańca zacząć już następnego dnia. Stwierdziłam, że najlepsze do tego warunki są w moim studiu tanecznym, więc umówiliśmy się, że przyjdzie do mnie od razu po pracy, na co zgodził się z wielką ochotą. Z wygospodarowaniem jakiegoś pomieszczenia też nie było na szczęście problemu. Joe mnie po prostu ubóstwiał, więc gdy tylko go poprosiłam, od razu wręczył mi klucz do jednej z sal tanecznych - i tym właśnie sposobem się tutaj znaleźliśmy.

– A w ogóle to czemu masz na sobie skórzane spodnie i kowbojki? – dodałam po chwili, mierząc Rudzielca wzrokiem. Był ubrany tak jak na co dzień, podczas kiedy ja miałam na sobie tenisówki, leginsy i sportowy stanik.

- Mam je zdjąć? – zapytał z półuśmiechem na ustach. – Pod spodem nic nie mam, ale jak chcesz, to...

- Może lepiej sobie darujmy – przerwałam mu szybko. – W końcu i tak musisz w czymś tańczyć na tej scenie.

Wzruszył tylko ramionami, lekko unosząc kąciki ust w górę, ale nadal pozostał w tej samej pozycji, co wcześniej. Darowałam sobie już jednak próby nakłonienia go, by również nieco się porozciągał, bo wiedziałam, że i tak zapewne nie będzie robił tu jakichś specjalnych wyczynów.

Po kilkuminutowej rozgrzewce podeszłam do zestawu nagłaśniającego i włączyłam kasetę Aerosmith, którą wzięłam rano od chłopaków.

- Zacznijmy od czegoś prostego – powiedziałam, odwracając się w stronę Rudzielca. – Jako muzyk masz słuch i poczucie rytmu, więc raczej nie powinno sprawić ci to większego problemu. Podstawowa sprawa – czyli ruchy bioder.

Rose jedynie stał w miejscu i patrzył się na mnie zdezorientowanym wzrokiem.

- No, do roboty – ponagliłam go. - Patrz, o tak. – dodałam i zaczęłam poruszać się w rytm muzyki. – Jak salsa, tylko stoisz w miejscu.

- No nie wiem… Czy to nie jest zbyt… kobiece? – zapytał niepewnie.

- Axl, widziałeś chyba jak ruszają się inni rockmani, prawda? Nie wmówisz mi, że wyglądają przy tym kobieco.

Przygryzł lekko wargę, po czym westchnął cicho.

- Och, no dobrze… Masz rację.

Uśmiechnęłam się lekko i ponownie zaczęłam kręcić biodrami, by zachęcić go do działania. Po chwili, ku mojemu zadowoleniu, Axl dołączył do mnie i zaczął wykonywać dość sztywne, niemrawe ruchy – ale jednak zaczął i w dodatku robił to idealnie do rytmu.

- Dobrze – pochwaliłam go, na co nawet się uśmiechnął. – A teraz spróbuj tak samo, tylko jeszcze trochę płynniej.

Wówczas jednak się zatrzymał i na jego twarzy ponownie pojawiła się dezorientacja, jakby w ogóle nie rozumiał, o czym mówię.

- No… rozluźnij się po prostu. Pokazałam ci już przecież… Spójrz, o tak. - Po raz kolejny wykonałam ten sam ruch, ale po jego minie wiedziałam, że niestety nic to nie dało.

Westchnęłam cicho i mój wcześniejszy uśmiech nieco zrzedł.

Cholera… Wiedziałam, co jeszcze mogę zrobić i że w gruncie rzeczy był to chyba najlepszy sposób na to, żeby go nauczyć, ale jakoś za wszelką cenę chciałam tego uniknąć. Niestety, okazało się jednak, że chyba nie miałam innego wyjścia. Musiałam to zrobić, jakkolwiek było mi to nie na rękę.

- Stań za mną i chwyć mnie za biodra – powiedziałam cicho, zerkając w podłogę.

- Co?

- To, co powiedziałam. Chwyć mnie za biodra – powtórzyłam z powagą.

Wydawał się być mocno zdziwiony moim słowami, jednak zaraz na jego twarzy pojawił się delikatny, nieśmiały uśmiech. Po chwili zrobił tak, jak mu kazałam – stanął tuż za mną i położył dłonie na moich biodrach, jednocześnie stykając się ze mną prawie całym ciałem. Czując na sobie jego dotyk, drgnęłam lekko, ale miałam szczerą nadzieję, że tego nie poczuł.

- I co dalej? – zapytał wyjątkowo zadowolonym głosem. Wyczułam również, że nagle dużo bardziej się rozluźnił.

- Teraz musisz tylko poruszać się razem ze mną. Robić dokładnie to, co robię ja. Będzie ci zdecydowanie łatwiej, kiedy to poczujesz – powiedziałam lekko drżącym głosem, starając się zwolnić oddech. – Gotowy?

- Jak nigdy – szepnął praktycznie tuż nad moim uchem i znów przeszedł mnie lekki dreszcz.

- To zaczynamy.

***

Tymczasem tuż przy wejściu do sali, na której odbywała się nauka tańca, stała sobie pozostała czwórka Guns N’ Roses i przez uchylone drzwi obserwowała, jak sobie radzi wokalista ich zespołu. Przed swoim wyjściem z Hell House Axl niby kategorycznie zabronił im, żeby szli razem z nim, ale oni, pchnięci ciekawością, zupełnie go olali i ruszyli w kierunku studia kilka minut po nim.

- No proszę, jaki spryciarz… - skomentował Slash, który najbardziej zawzięcie wpychał głowę w szparę między drzwiami i futryną. – Tu niby taniec, tu to, tu tamto, a on sobie i tak znalazł sposób, żeby znowu zacząć ją wyrywać. – Zaśmiał się. - No popatrzcie tylko, jaką ma minę zadowoloną…

- Faktycznie – odparł Popcorn, który, jako najniższy, musiał kucnąć na podłodze. – Może ta nauka tańca była tylko pretekstem, żeby ją odzyskać, hm?

- No raczej. I to całkiem dobrym pretekstem, bo wygląda na to, że nieźle mu idzie.

Tak jak mówili Gunsi - zarówno Axl jak i Emmy wydawali się być wyjątkowo zadowoleni. On uśmiechał się szeroko i nie odsuwał się od niej chociażby na krok, co jakiś czas nawet delikatnie kładąc jej głowę na ramieniu i mówiąc jej coś na ucho, a ona najwyraźniej też zupełnie się już wyluzowała i, przymykając oczy, lekko unosiła kąciki ust w górę. Zdawało się, że cała ta sytuacja sprawiała im obojgu ogromną przyjemność, nawet pomimo początkowej niechęci Emmy.

Izzy, przyglądając się ich poczynaniom, jedynie tajemniczo się uśmiechnął. Wiedział doskonale, że tak będzie i w najmniejszym stopniu go to wszystko nie dziwiło. Był po prostu pewien, że to tylko kwestia czasu, nim znowu będą razem.

- No cóż, jeśli faktycznie jest tak, jak twierdzicie – odezwał się po chwili Duff – to mam jedynie głęboką nadzieję, że tym razem Rose już tego wszystkiego nie spieprzy.

_________________________________________________________________________________

          No i mamy ponad trzynastostronowy rozdział po tygodniu! Cholera jasna, ale się rozkręciłam. Niby miało go dzisiaj nie być, ale tak napisałam i stwierdziłam, że muszę go dodać teraz, bo później nie będę miała czasu. W związku z tym końcówka może być lekko niedopracowana i mogą się nie zgadzać przecinki, dlatego że nawet nie miałam czasu przeczytać tego rozdziału w całości. Ale po prostu musiałam go dodać dzisiaj!

          Wiem, że ogólnie rozdział może się wydawać dość nie w moim stylu, bo jest masa dialogów i do tego chyba miały być śmieszne (i tak nie są), ale cóż ja poradzę... Takie rozdziały też trzeba dodawać, nawet jeśli nie wychodzą idealne.

          Mam jednak nadzieję, że rozdział ten zadowolił sporą grupę czytelników, a przede wszystkim dał nadzieję. Team Axl, mówiłam, że jeszcze nie wszystko stracone. A to jest dopiero początek...

          Wiem, że ten Londyn to tak trochę z dupy, ale naprawdę nie pamiętam, po co oni tam jechali. Przekopałam pół "Patrząc jak krwawisz" i znalazłam tylko jeden krótki akapit na ten temat. Ten wątek jest jednak nieodłączną częścią całego opowiadania, więc musiałam go dodać prędzej czy później.

         I Duff ma lasię. Może na krótko, ale ma. Szczerze, to jej nie lubię i też wydaje mi się taką postacią z dupy, ale wszyscy tak jęczeli, że za mało dziewczyn, to proszę bardzo. Macie.
         Starałam się ograniczyć użycie słów "mimowolnie" i "momentalnie". Jeśli jeszcze jakieś słowa Was denerwują, to piszcie.

         Serdecznie pozdrawiam i bardzo dziękuję za ponad 30 tyś. wyświetleń. :*