Prolog

Muzyka do tekstu.

1975 rok, Seattle

Trzask drzwi. Do domu weszła zgrabna, ciemnowłosa kobieta ubrana w kusą, czerwoną sukienkę. Niektórzy mogliby powiedzieć, że wyglądała na dwadzieścia-parę lat, ale w rzeczywistości miała już trzydziestkę na karku. Z zadowoloną miną ruszyła w stronę kuchni, myśląc zapewne, że o tak wczesnej godzinie nikogo tam nie zastanie. Mocno się jednak przeliczyła.

- Gdzie byłaś przez całą noc? – usłyszała, gdy tylko stanęła w progu.

Przy niedużym, białym stoliku siedział wysoki mężczyzna, trzymający w ręku kubek z kawą.

- Dave... Co ty tu robisz? Przecież miałeś być przez cztery dni na castingach... – powiedziała zmieszana kobieta.

- Owszem, m i a ł e m być, ale wróciłem wcześniej – odparł ściszonym głosem. - Konkretnie wczoraj wieczorem. A teraz, Loreen, odpowiedz na moje pytanie: gdzie byłaś przez całą noc?

- Jaa... U przyjaciółki – wypaliła.

- Tak, naprawdę? U przyjaciółki? To bardzo ciekawe...

- Jak mówię, że byłam u przyjaciółki, to byłam, jasne?

- Nie udawaj... Ubrałaś się tak dla przyjaciółki? A może się z kimś pieprzyłaś, co? – zapytał z wyrzutem. – Odpowiedz!

- Nie twoja sprawa, gdzie byłam! Będę chodzić tam, gdzie będę chciała! – krzyknęła zdenerwowana.

- Nie moja sprawa? Wiesz, myślę, że jednak trochę moja, bo nie wiem, czy pamiętasz, ale jesteśmy małżeństwem i mamy razem dzieci, które tak nawiasem zostawiłaś zupełnie same. Może wyjaśnisz mi zatem, z kim byłaś przez całą noc? - Jego głos był opanowany i chłodny jak lód.

- Spieprzaj – rzuciła i ruszyła w stronę salonu.

- Jasne. Zawsze to samo. Jestem warty tylko słowa "spieprzaj", tak? Ja ciężko pracuję, żeby utrzymać ciebie i dzieci, a ty nie dość, że ciągle puszczasz się z byle kim, kłamiesz, to jeszcze tylko tyle masz mi do powiedzenia? "Spieprzaj"?

- A nie pomyślałeś może, że nie dajesz mi tego, czego potrzebuję?! – Odwróciła się do niego ze wściekłą miną. – Cały czas tylko chodzisz na te durne castingi! Co z ciebie za mężczyzna, skoro nie potrafisz nawet zaspokoić kobiety?!

- Jak on ma na imię?

- Nazywa się Ray i jest dużo lepszy od ciebie! – wrzasnęła.

- No oczywiście. Wiedziałem. Przecież ja nigdy nie byłem dla ciebie wystarczająco dobry. Ty zawsze musiałaś mieć kogoś na boku. Zawsze musiałaś się pieprzyć... z innymi – mówiąc to, schował twarz w dłoniach, ale zaraz z powrotem spojrzał na swoją żonę. – Dosyć tego. Wyprowadzam się i zabieram ze sobą Emmy i Bena.

Przez ten cały czas żadne z nich nie zauważyło jednak, że właśnie mała, siedmioletnia Emmy stała na dole i słuchała całej kłótni rodziców, co jakiś czas tylko delikatnie wychylając swoją drobną główkę za framugę. Słysząc słowa ojca, aż zeszkliły jej się oczy, ale starała się nie płakać.

- Że co, do cholery?! Chyba sobie żartujesz, jeśli myślisz, że pozwolę ci ich wziąć ze sobą!

- Cóż, może i na razie tu zostaną...  ale przysięgam ci, że będę o nich walczyć! Taki ktoś jak ty nie powinien opiekować się dziećmi!

- Spokojnie, Ray się nimi zajmie. – Uśmiechnęła się sztucznie.

- Po moim trupie! – krzyknął. – A teraz idę się spakować! Wynoszę się stąd! - i tak jak powiedział, tak zrobił.

Emmy prędko schowała się w małej wnęce, która znajdowała się tuż obok drzwi kuchennych, osunęła się na podłogę i mocno zacisnęła usta, żeby nikt jej nie usłyszał. Po jej policzku spłynęła jedynie mała łza.

- A idź! Wynoś się! Nie potrzebuje cię! Sama sobie ze wszystkim poradzę! – wołała za nim Loreen.

Siedmiolatka zobaczyła jeszcze tylko przechodzącego prawie dokładnie obok niej ojca, dopóki nie zniknął na schodach. Przez chwilę biła się z myślami – zostać tam, gdzie była, czy iść? Doskonale wiedziała, że nie powinna się teraz wtrącać, jednak emocje przezwyciężyły rozsądek.

- Tato! – krzyknęła po chwili i ze łzami w oczach pobiegła na górę, do ojca.

On, słysząc jej cieniutki głosik, od razu się odwrócił. Kiedy mała wbiegła po schodach, klęknął na jednym kolanie i mocno ją przytulił.

- Tato... – chlipała. – Tato, nie zostawiaj mnie! Proszę, nie odchodź!

- Skarbie, tak strasznie mi przykro... Czy... czy ty to wszystko słyszałaś? – spytał, patrząc w wilgotne od łez oczy córki. Ona w odpowiedzi tylko pokiwała głową, więc ponownie ją przytulił, tym razem jednak dużo mocniej. - Przepraszam. Nawet nie wiesz, jak strasznie mi teraz głupio. Proszę cię, nie płacz – powiedział troskliwie. Następnie złapał ją za ramiona i postawił pionowo. – Posłuchaj mnie teraz. Wiesz, że bardzo cię kocham, prawda? Ale...ja nie mogę tutaj dłużej zostać. Muszę wyjechać na trochę. Odpocząć. Ale obiecuję, że po ciebie wrócę. Wrócę i już zawsze będziesz miała swojego tatusia przy sobie, tak?

Ponownie pokiwała głową, jednak bez przekonania.

- Dzielna dziewczynka. – Wziął ją na ręce i ruszył w stronę pokoju małej. – Powinnaś jeszcze spać. Jest dopiero piąta. – Delikatnie położył ją na łóżku. – Jak się obudzisz, to wszystko będzie w porządku. Zobaczysz... – Pocałował Emmy w czoło i pogładził ją po głowie. - Kocham cię, aniołku. – Smutnymi oczami patrzył jeszcze przez chwilę na swoją śliczną córeczkę, po czym, nie chcąc się dłużej zadręczać jej widokiem, szybko wyszedł z pokoju. Podświadomie wiedział jednak, że mógł ją widzieć po raz ostatni w swoim życiu.

Emmy jednak wcale nie zamierzała zasnąć. Podczas gdy ojciec się pakował, ona ostrożnie przemknęła się korytarzem i weszła do pokoju swojego brata. Spał jeszcze na łóżku, postawionym w kącie. Na środku pomieszczenia za to, na starym, zniszczonym materacu, spał, akurat tej nocy przebywający pod dachem Jenkinsów, najlepszy przyjaciel chłopaka – Michael McKagan.

- Ben... – mówiła cicho dziewczynka, starając się go obudzić. – Ben, wstań. Proszę cię. – Pojedyncze łzy nadal spływały po jej twarzy.

- Co...? Mmm.. O co chodzi? – zapytał zaspanym głosem, jednak widok zapłakanej twarzy siostry szybko go rozbudził. – Emmy, co się stało?

- Tata... On się wyprowadza... Proszę, zrób coś.

- Co? Jak to się wyprowadza? O co ci chodzi? – Jedenastolatek nie mógł pojąć słów siostry.

- Pokłócili się z mamą... Ona na niego nakrzyczała... Ale on mi powiedział, że po nas wróci... – powiedziała, próbując się uśmiechnąć przez łzy.

W tym czasie Michael też zdążył się już obudzić i przysłuchiwał się całej rozmowie.

- Hej, słyszeliście to? – zapytał po chwili.

Na dole znów było słychać krzyki, a potem trzask drzwi. Wówczas trójka dzieciaków momentalnie podbiegła do okna. Zobaczyli tylko, jak ojciec wsiada do starego, niebieskiego samochodu, a potem po prostu odjeżdża. Ben, widząc to, mocno zacisnął zęby, starając się nie rozpłakać tak jak Emmy. Szybko wstał z łóżka i ruszył w stronę drzwi.

- Gdzie ty idziesz?

- Na dół. Do niej.
Zbiegł po schodach i już po chwili dało się słyszeć awanturę:

- To wszystko twoja wina! Gdybyś nie wychodziła każdego wieczora, tata by z nami został!

- Jak śmiesz mnie pouczać?! To ten drań nas zostawił!

- Nie zostawił nas, tylko ciebie! On powiedział, że po nas wróci!

- Tak? Ja bym nie była tego taka pewna! Dla niego najważniejsze jest spełnianie jakichś głupich marzeń, a nie wy!

- Znowu wszyscy się kłócą. - Emmy spojrzała ze smutną miną na chłopaka siedzącego obok.

- Nie martw się. Wszystko będzie dobrze – pocieszał ją, ale sam wątpił w swoje słowa. Mimo to posłał jej delikatny uśmiech.

- Mike, proszę, powiedz, że tata wróci – powiedziała cicho i przytuliła się do niego.

Ta mała zawsze strasznie go lubiła. Można powiedzieć, że widziała w nim prawie taki sam autorytet jak w bracie. Normalni chłopcy w ich wieku raczej nie chcieli się bawić z dziewczynkami, a już tym bardziej młodszymi, ale Michael i Ben byli inni. Razem z Emmy stanowili nierozłączną paczkę; byli prawie jak rodzeństwo. I faktycznie, Emmy traktowała Mike'a trochę jak drugiego brata, a on ją jak siostrę, której nigdy nie miał.

Mimo że on sam był tylko dzieckiem, w tamtej chwili w jakiś sposób poczuł się za nią odpowiedzialny, dlatego również ją przytulił i odpowiedział:

- Wróci. Na pewno.

______________________________________________________________________________________

          No więc tutaj macie taki tam sobie prolog, który moim zdaniem jest za długi i ogólnie jakoś mi się średnio podoba i być może nawet pogubiłam się z latami i z wiekiem wszystkich ludzi, ale trudno. Mam nadzieję, że mimo to się spodoba. Niedługo wstawię opis bohaterów. Nie wiem, czy będzie bardzo opisowy, czy może nawet będą to tylko zdjęcia, imię, nazwisko i wiek, ale i tak wstawię.

          Serdecznie pozdrawiam :*